SRBI SU MU ZAVEŠTALI BEOGRAD, A ON JE UVEO ISLAM U EVROPU! Priča o DESPOTU STEFANU koja se neće svideti SRBENDAMA

Zaveštali smo mu Beograd, proglasili ga za svetitelja, slavimo njegovo ime, a on je kao turski vazal ratovao protiv hrišćana i uveo islam u Evropu.

Da ovo je priča o despotu Stefanu Lazareviću...

Srbi od kada je sveta i veka vole da dele ljude na izdajnike i patriote! Vrlo lako te etikete lepimo ljudima, a pitanje je dali za to postoji valjan razlog.

Simbol za izdaju u Srba postao je Vuk Branković, a za herojstvo knez Lazar Hrebeljanović. Međutim upravo je Lazarev sin u Evropu uveo islam, verovali ili ne.

On je, naime prema istorijskim zapisima kao turski vazal učestvovao u bici na Nikopolju. Tu je do nogu potučena hrišćanska vojska i Otomasko carstvo a sa njim i islam doašo je u Evropu.

Prema istorijskim podacima Stefan je aktivno pomagao otomanskom osvajanju Balkana. 1395. godine je kao otomanski vazal predvodio vojsku u napadu na susednu Vlašku (danas Rumunija), koja je nakon toga postala vazalna.

1396. godine je sa svojim oklopnicima ima presudnu ulogu u bici kod Nikopolja u Bugarskoj, nakon čega su pale Vidinska Bugarska i nepokorna Zemlja Brankovića.

Zbog istaknute uloge u otomanskoj pobedi, Stefan Lazarević je kao nagradu dobio veći deo kosovskih poseda Vuka Brankovića, koji se, gle čuda (prihvatao to neko ili ne) do kraja odupirao Turcima. Januara 1398. godine Stefan Lazarević je sa turskom vojskom učestvovao u pohodu na Bosnu i stigao do Glasinca.

Iste godine dolazi do pobune vlastele protiv njega, koju je uspeo da ugušu, uz istovremeni dolazak turskih trupa.

1402. godine posle turskog poraza kod Ankare, i smrti njegovog gospodara Bajazita, prišao je Vizantiji i dobio titulu despota. Po povratku u Srbiju, krajem oktobra 1402. godine, Stefanova vojska napada ostatke zemlje Brankovića, čime počinje dinastički rat koji će trajati narednu deceniju.

U to vreme je otpočeo građanski rat u Otomanskoj imperiji, i Brankovići se svrstavaju uz jednu, a Lazarevići uz drugu zaraćenu stranu.

Krajem 1403. ili početkom 1404. godine, Stefan stupa u vazalne odnose i sa mađarskim kraljem Žigmundom od koga dobija Mačvu, Beograd (u koji premešta prestonicu) i druge posede.

Prilikom Žigmundovog obnavljanja viteškog reda Zmaja 1408. godine, Stefan mu postaje prvi vitez. Krajem iste godine, protiv Stefanove vladavine ustaje i njegov mlađi brat Vuk.

Sukobi u Srbiji su okončani tek 1412. godine sporazumom da Đurađ Branković postane prestolonaslednik.

U sukobu među Osmanlijama je 1413. godine pobedio Mehmed I, zahvaljujući Stefanovoj pomoći, nakon čega je usledio period mira.

Posle smrti Balše III Balšića, Stefan je nasledio Zetu, oko čijih primorskih gradova je vodio rat protiv Mlečana. Nakon smrti Stefana 1427. godine, nasleđuje ga sestrić Đurađ Branković.

Neki ocenjuju da je Stefan periode mira iskoristio za snaženje Srbije u političkom, ekonomskom, kulturnom i vojnom pogledu.

1412. godine je objavio „Zakonik o rudnicima“, kojim se uređuje život u Novom Brdu, tada najvećem rudniku na Balkanu. Time je pojačao razvoj rudarstva, koje je bilo glavna privredna grana tadašnje Srbije. Na polju arhitekture, nastavlja se razvoj Moravskog stila, koji je započeo u doba njegovog oca.

U periodu od 1407. do 1418. godine podiže manastir Resavu (Manasiju), poslednju monumentalnu zadužbinu srpskog srednjovekovlja, a Beograd je od porušenog pograničnog gradića pretvorio u modernu utvrđenu evropsku prestonicu, proširivši ga gotovo deset puta.

Bio je pokrovitelj umetnosti i kulture, a i sam je bio pisac. Njegovo najznačajnije delo je „Slovo ljubve“ koje se odlikuje renesansnim crtama. U ovom periodu se razvija i bogata prepisivačka delatnost (takozvana Resavska prepisivačka škola).

Srpska pravoslavna crkva ga je kanonizovala 500 godina nakon njegove smrti 19. jula 1927. godine i slavi ga 1. avgusta (19. jula po julijanskom kalendaru) kao svetog Stefana despota Srpskog.

Bonus video: