NAJGORI ZLOČIN SAVEZNIKA U DRUGOM SVETSKOM RATU: Fotografija otkrila UŽASE koje su radili ženama nakon DANA D

Bilo je to spontano i neslužbeno, to kažnjavanje kojeg su nazivali épuration sauvage (divlje čišćenje).

Sprovodili su ga nedeljama i mesecima nakon Dana D, 6. juna 1944. godine kada su savezničke trupe 'čistile' oslobođene francuske gradove i sela od nacista.

Nakon euforije i slavlja, olakšanja i nade u bolje sutra, započelo je kažnjavanje. Žrtve te posebne kazne bile su najranjiviji članovi društva, žene. Optužene za "horizontalnu saradnju", tj. spavanje s neprijateljem, bile su laka meta zločincima koji su ih javno ponizili.

Obrijali su im glave, skinuli, namazali katranom i tako su morale hodati gradom, dok su ih drugi gađali kamenjem, udarali, tukli, pljuvali, a neke čak i ubili, piše Time.

Jedna slika iz tog razdoblja prikazuje ženu koju dvojica drže dok treći muškarac grabi njenu kosu, i makazama je reže. Kažnjene su uvek bile žene, a oni koji su ih kažnjavali muškarci, koji za tu kaznu nisu imali nikakvu službenu odluku, nikakav zakon ili slično po kojem bi delovali.

Neki su bili lojalni članovi otpora a ostali su se bavili nekim površnim aktivnostima. Tokom tog čišćenja ubijeno je 6000 ljudi. Okrutno kažnjavanje nije se fokusiralo na ozbiljne zločine saradnje sa neprijateljem, već na žene optužene za druženje i opštenje sa neprijateljem.

Većina istorijskih dokumenata bavi se nacističkim zločinima tokom 2. svetskog rata, no i nakon oslobođenja započela je jedna sasvim drugačija noćna mora.

Najmanje 20.000 Francuskinja ošišane su tokom te čistke u talasima tokom godina dana, od 1944. do 1945. godine. Istoričar Entoni Bivor veruje kako bi prave brojke mogle biti još i veće.

Takve sumnje i kažnjavanja deo su seksizma koji je započeo puno pre Dana D i kojeg možemo posmatrati još i danas. Počinje nekim strašnim zločinom, tada se krive pa i kažnjavaju žene, agresivno, a zatim ti napadi postaju deo istorije, zaboravljeni.

74 godine nakon Dana D, varvarstvo tog épuration sauvage, nasilja nad ženama, često se ne spominje. U knjizi The Lost Vintage, autorice En Mah, predstavljene su priče tih žena, i optužbe koje su im se okačile oko vrata. Neke od tih žena stvarno su i spavale sa nacistima, neke su bile prostitutke, a neke silovane. Neke su bile mete lične osvete, namešteno im je i pogrešno su optužene. Neke su sa okupatorima bile samo u kratkom kontaktu, kao što je bio slučaj žene koja je izrađivala vence za sahrane. Jednog je dana radila uz otvoreni prozor ispred kojeg je šetao nemački vojnik i počeo s njom pričati. Njihova cela konverzacija odvijala se preko tog prozora, on nikad nije ušao u njenu kuću. Nakon oslobođenja, kako priča jedan svedok, rulja je došla po nju, skinula ju i vukla po gradu, uz ćerku tinejdžerku iza nje. Većina onih koje su kažnjavali bile su same, neudane, udovice ili udane žene čiji su muškarci bili ratni zarobljenici.

Majkama koje su bile same spavanje s nacistima često je bio jedni način da dođu do hrane koja im je bila potrebna da bi nahranile svoju izgladnelu djcu. I to se nije događalo samo u Francuskoj, već i u Belgiji, Italiji, Holandiji i Norveškoj, iako ne u takvim razmerima.

Istoričari procenjuju da su stotine hiljada žena bile seksualno roblje japanskoj vojsci. 1993. godine japanski šef kabineta službeno je priznao te zločine nad ženama, ženama za utehu kako su ih nazivali. I izvinio se. No i dalje to pitanje ostaje kontroverza o kojoj se retko priča.

Nakon rata mnoge te žene su umrle nakon toga svega što su im radili, neke su počinile samoubistvo, a one koje su preživele, decenijama su skrivale ta traumatična iskustva, neke čak i do kraja svog života.

Prepoznavanje patnji ovih žena i onoga kroz što su prošle važan je korak u priznavanju dugotrajne nejednakosti polova. Te žene nisu imale nikakvih mogućnosti da se obrane, nije bilo suđenja, nikakve potpore, pa su ošišane žene postale javna meta ponižene nacije, žrtveno janje za ponižene, odbačene, sve zato što se pokušavalo oprati sramotu i poraz.

BONUS VIDEO:

(Espreso.co.rs/Express.hr)