VERNICI DANAS SLAVE PRVOG SRPSKOG SVECA: Ljudi godinama od bolesti traže spas nad njegovim moštima!

Srpska pravoslavna crkva i vernici danas slave svetog mučenika Jovana Vladimira.

Knez Jovan Vladimir (990-1016) je u drugoj polovini 10. veka vladao Dukljom, tada najistaknutijom srpskom državom, ali i delovima Ilirije i Dalmacije iiti prostorima današnje Crne Gore i zaleđem Jadranskog mora.

Iza Jovana Vladimira ostalo je malo istorijskih podataka. Prema "Letopisu popa Dukljanina" vladao je u vreme dugotrajnog rata između Vizantije i Samuilovog carstva. U savezništvu sa Vizantijom bezuspešno je pokušao da nađe zaštitu od nadiruće bugarske vojske. Duklja je pala 998. godine ili 1010. godine prema drugim izvorima, a srpski knez je zarobljen i odveden u Prespu.

Jednog dana careva kći Kosara zamoli oca da s dvorjanima siđe među sužnje da im mije glave i noge. Tako upozna i sužnja Vladimira, blaga i smirena, puna mudrosti i razuma božanskog. Zamoli oca da se uda za Vladimira, a Samuilo to dozvoli. Zeta je vratio na dukljanski presto, a dao mu je da kao njegov vazal vlada i severnim delom oblasti Drača.

Vladimir je bio poznat kao pobožan i pravedan vladar.

Vladao je u miru dok 1014. godine Vizantija nije porazila njegovog tasta koji je brzo posle toga umro. Samuilov sinovac Vladislav želeo je da ovlada Dukljom. Pozvao je Jovana Vladimira da dođe u Prespu, a kao potvrdu dobrih namera po glasnicima koji su nosili poziv poslao je i zlatan krst.

Vladimir mu je odgovorio da "Hrist nije raspet na zlatnom, ni na srebrnom" već na drvenom krstu i da mu takav pošalje ako su mu namere časne. Vladislav je tako učinio i Vladimir je krenuo u njegov dvor u Prespu. A kad je 22. maja 1016. godine tamo stigao Vladislav naredi vojnicima da mu odseku glavu.

U Prespi je i sahranjen.

Pop Dukljanin beleži da da su mnogi ljudi, mučeni raznim bolestima, ozdravili nad Vladimirovim grobom.

Jovanov krst čuva porodica Andrović

Krst od tisovog drveta na kome se Vladislav krivo zakleo, a koji je Jovan Vladimir imao u rukama kad je pogubljen, tradicionalno se čuva u porodici Andrović iz Veljih Mikulića kod Bara.

Sredinom 16. veka prenet je u Veneciju i okovan srebrom, a onda vraćen u Mikuliće. Na putu za Veneciju i nazad čuvala ga je velika pratnja. Svake godine na Trojičin dan iznosi se pred litijom na vrh planine Rumije. Na ovim svečanostima učestvovali su i pravoslavci i katolici i muslimani sve dok u leto 2005. mitropolit Amfilohije nije postavio metalnu crkvu.

Dve ili tri godine docnije, pošto se uverio u čuda mrtvog Jovana Vladimira, Vladislav je Kosari dozvolio da uzme telo svog muža i sahrani ga gde želi. Izabrala je crkvu iznad Skadarskog jezera kod sela Ostrosa u današnjoj Crnoj Gori. Tu je i sama ostala, kao monahinja, do kraja života, a bila je sahranjena kraj muževljevih nogu.

Vladislava je prema legendi, kad je došao u Duklju da preuzme vlast, presreo i ubio anđeo-vojnik u liku kralja Vladimira...

Oko 1215. mošti ovog sveca preseljene su u Drač gde su ostale do 1381.godine. Nakon toga su čuvane u manastiru Sveti Jovan kod Elbasana sve do 1995. godine kad su prebačene u Sabornu crkvu u Tirani gde je i sedište Albanske pravoslavne crkve.

Slave ga i Albanci

Zato što su mu mošti bile izvan granica srpske države kult Svetog Jovana Vladimira nije bio mnogo prisutan kod Srba u srednjem veku.

U "Službi Svetog Vladimira" koju su na početku 19. veka štampali neki hilandarski monasi ističe se njegova sličnost sa Svetim Jovanom Krstiteljem - isto ime i način stradanja.

Za njega se kaže da je "slovenski i albanski štit" i da je izrastao od Slovena i srpskog roda i da je albanski sveti.

Sve do današnjeg doba mnogi vernici hodočaste do njegovih moštiju naročito za njegov praznik.

Sveti Jovan Vladimir se smatra nebeskim zaštitnikom grada Bara. Na ikonama se obično predstavlja kao kralj u vladarskom ruhu sa krunom na glavi, sa svojom odsečenom glavom u levoj i krstom u desnoj ruci. Njegovim zadužbinama smatraju se, pored Crkve Bogorodice Krajinske, gde je sahranjen, manastir Svetog Jovana u Elbasanu, manastiri Sveti Jovan Bigorski u zapadnoj Makedoniji, Ardenica u Albaniji, Sveti Neum na Ohridskom jezeru i Crkva Svetog Vladimira u Ulcinju.

Jovan Vladimir je prvi srpski svetac. Po novom kalendaru slavi se 4. juna.

Bonus video:

(Espreso / Kurir)