EVO KAKO IZGLEDA ĆERKA UROŠA ĐURIĆA: Prava BOMBA je U PITANJU, muškarci će ZINUTI (FOTO)

Uroš Đurić je vizuelni umetnik iz Beograda, u kojem živi i radi. Studirao je istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu, kao i slikarstvo na Fakultetu likovnih umetnosti. Na FLU je magistrirao 1998. na slikarskom odseku. Uroš ima 57 godina.

Početkom osamdesetih godina 20. veka, bio je jedan od protagonista beogradske pank scene, priključujući se bendu Urbana gerila kao bubnjar. Na likovnoj sceni je prisutan od 1989, pokretanjem Autonomističkog (anti)pokreta sa Stevanom Markušem, s kojim potpisuje Manifest autonomizma (1994). Učestvovao je u više umetničkih akcija, radionica, strip izdavaštvu, bavio se grafičkim dizajnom.

Jedan je od osnivača umetničke asocijacije Remont, u okviru koje pokreće Galeriju Remont i istoimeni art magazin. Od 1992. do 2010. je radio kao nezavisni saradnik radija B92. Igrao je u više igranih i dokumentarnih filmova, a široj javnosti je postao poznat po ulogama u seriji filmova Mi nismo anđeli, reditelja Srđana Dragojevića.

Od 2013. godine do septembra 2018. godine bio je tragač u srpskom izdanju kviza „Potera“.

Ključni fokus Đurićevog umetničkog rada je promišljanje odnosa između umetnosti i popularne kulture. Još od prvih slika, koje „nastanjuju“ junaci iz popularne mitologije (stripa ili rok muzike), preko Populističkog projekta koji kulminira radovima u kojima koristi nove medije i metode tabloidne štampe, Đurić preispituje sopstvenu poziciju unutar društva koje se rapidno menja i u kom se javni identiteti formiraju kroz populističko poimanje kulture i javnog prostora.

Đurić i Markuš su slikanju sopstvenih likova pristupali na nešto konceptualniji način od umetnika za koje se govorilo da su im bliski u pogledu stila. Njihova veza sa „andergraundom“, s druge strane, bila je na nivou poigravanja sa referencama, ali u kontekstu koji nije bio kontekst potkultura. Njihove retoričke operacije u jeziku umetnosti realizovane su kao slike konvencionalnog formata, i to konvencionalnim tehnikama kao što je ulje na platnu

Krajem devedesetih godina, Uroš Đurić počeo je da izlaže uglavnom bez Stevana Markuša. Promenio je tehnike kojima je bio sklon i sa slikanja u ulju i crtanja ugljenom prešao na elektronske kolaže, fotografije, performanse i bilo šta drugo što bi se pokazalo kao najpodesniji medijum za realizaciju nekog konkretnog projekta. Ono što je zadržao bila je strasna privrženost autoportretima, tako da je njegov lik još uvek imao ulogu „teorijskog objekta“ u većini njegovih dela, samo što su proces i završni rezultat bili daleko otvoreniji u pogledu načina realizacije nego ranije.

Njegov najvažniji projekat za kraj devedesetih godina, projekat putem koga je razvio još jedan referentni okvir za svoja dela, bio je naslovljen Populistički projekat. Kao što je naveo sam autor, glavna preokupacija ovog projekta bila je da pokaže interakcije između sistema zvezda i identiteta. Njegovi segmenti bili su naslovljeni Bog voli snove srpskih umetnika, Celebrities, Hometown Boys i Pioniri.

Njegova ćerka je Hana, evo kako ona izgleda:

(Espreso)