MALO KO ZNA DA JE ONA ŽENA MILOŠA TIMOTIJEVIĆA: U javnosti su retko ZAJEDNO, a ISPLIVALA je nikad VIĐENA FOTKA

Miloš Timotijević je srpski filmski, televizijski i pozorišni glumac.

Njegova glumačka karijera počela je 1995. godine, epizodnom ulogom u seriji Kraj dinastije Obrenović. Timotijević je nastavio da igra u sporednim ulogama u različitim formatima — od popularne serije Srećni ljudi, gde je ostao poznat kao telohranitelj Pablo, i serije Gore—dole, preko filmova Stršljen i Sedam i po, do serije Porodično blago.

Postepeni uspon na televiziji i filmu potvrđivao je čestim angažmanom u projektima stranih produkcija, poput filma U zemlji krvi i meda Anđeline Džoli. Film Vlažnost doneo mu je festivalsku publiku širom Evrope, i nagradu za najboljeg glumca na FEST−u 2016. godine.

Miloš je istovremeno igrao i u nekoliko beogradskih pozorišta, između ostalih, u predstavama Miris kiše na Balkanu, Rasprava sa Ernestom Če Gevarom, Režim ljubavi, Scene iz bračnog života, Zoran Đinđić Olivera Frljića i drugima.

Uloga potporučnika Vasiljevića u Vojnoj akademiji, kao i uloga Vojina Đukića u seriji Senke nad Balkanom, pružile su mu šansu za kasnije projekte, poput TV serija Aleksandar od Jugoslavije, Porodica, Pevačica i Močvara, pa početkom 20−ih njegova karijera doživljava ekspanziju.

Ipak, regionalnu popularnost ostvario je kao korumpirani policajac Stupar u seriji Južni vetar, i kao predani inspektor Petrit Koci u srpsko—britanskoj seriji Besa.

Timotijević živi u Beogradu, gde je 1999. godine diplomirao na Fakultetu dramskih umetnosti.

Miloševa majka radila je kao saobraćajni tehničar, a njegov otac poznati je beogradski fotograf, Dragan Timotijević „Belmondo”. Miloš kaže da je, zahvaljujući ocu, detinjstvo proveo okružen kamerama i modelima i modnim pistama.

Gotovo prvih dvadeset godina svoje glumačke karijere, Miloš Timotijević je igrao u sporednim ulogama. Najpoznatija među njima bila je uloga Pabla, telohranitelja Ozrena Soldatovića u popularnoj TV seriji Srećni ljudi 1995. godine.[9] Uprkos manjku teksta, Miloš je dobio pažnju gledalaca zahvaljujući sceni sa Sekom Sablić (u seriji sekretarica Marijana). Rane uloge opasnih momaka ostavile su pečat koji će se videti i kasnije u njegovom opusu. Glumac je jednom prilikom izjavio da je glavnu ulogu čekao 20 godina.

Prve uloge dobio je u televizijskom filmu Simpatija i antipatija 1993. godine, gde je igrao Mihaila Obrenovića, kao i u filmu Želja zvana tramvaj, sa Ružicom Sokić i Ivanom Bekjarevim. Manje uloge odigrao je u TV serijama Kraj dinastije Obrenović (njegov televizijski debi), Gore—dole i Porodično blago. Bez obzira na kraću minutažu na ekranu, Timotijević je bio prepoznatljivo TV lice devedesetih. Igrao je i u filmovima Stršljen, Lavirint, Sedam i po i Četvrti čovek. Posle 2000. godine pojavio se i u serijama Lisice, Vratiće se rode, Gorki plodovi i Bela lađa.

Bez obzira na veličinu uloge, Timotijević je pokazivao znatnu posvećenost. Cela njegova uloga u filmu Stršljen bila je na albanskom, koji on ne govori. Za ulogu bildera Tadije u filmu Sedam i po odlučio je da do snimanja gotovo svakodnevno intenzivno vežba. Na taj način je uspeo da za 27 dana svoju mišićnu masu uveća do onog stepena koji je svojstven bodibildingu.

Pored domaćih, Miloš je do 2010. godine igrao i u dva filma strane produkcije — italijanskom Krstaši i francuskom trileru Ljudski zverinjak.

Prvu glavnu ulogu u karijeri Miloš Timotijević je dobio 2016. godine u filmu Vlažnost, srpsko—grčko—holandske produkcije. Ova drama prati naizgled savršen život uspešnog sredovečnog Beograđanina. Kada ga žena ostavi bez objašnjenja i ode bez traga, njegov luksuzni dom na Vračaru narušen je iz temelja, a Petar se trudi da po svaku cenu prikrije njen odlazak i u javnosti sačuva sliku savršenog života i braka.

Ovaj rediteljski debi Nikole Ljuce bio je prikazivan na festivalima širom sveta: u Vilnjusu, u Severnoj Makedoniji, u Urugvaju, na Filmskom festivalu u Sarajevu, na Filmskom festivalu u Berlinu, u Amsterdamu i na Filmskom festivalu u Kanu. Timotijević je na beogradskom FEST−u dobio nagradu za najboljeg glumca 2016. godine, uz pohvalu njegovog „modernog i minimalističkog glumačkog izraza kojim je dočarao složenost lika.”

Pored Miloša, u filmu igraju još i Tamara Krcunović i Slaven Došlo. Uzevši uloge u obzir, Krcunovićeva često igra Miloševu partnerku na filmu, televiziji i u pozorištu. Prema mišljenju kritičara sa Berlinskog filmskog festivala, kojima je pušten Vlažnost, tandem Timotijević—Krcunović stvorio je „redak dragulj evropske kinematografije.

Jednu od najranijih pozorišnih uloga Miloš je igrao 1994. godine. U pitanju je bila predstava Princeza Ksenija od Crne Gore za Sterijino pozorje.[39] To iskustvo ostalo mu je u naročito lepom sećanju, budući da su mu partneri na sceni bili Mira Stupica i Mihajlo Janketić. Usledili su komadi zahvaljujući kojima je dobio priliku da glumi u brojnim beogradskim pozorištima: Miris kiše na Balkanu u Madlenijanumu, Amselfeld u Bitef teatru, Zlatokosa u pozorištu „Puž”, sa Brankom Kockicom i drugima.

Predstava Scene iz bračnog života Ingmara Bergmana iz 2019. godine, u kojoj je Miloš igrao Johana, realizovana je povodom proslave stogodišnjice Bergmanovog rođenja, a u saradnji sa ambasadom Švedske u Beogradu.

Glumac Miloš Timotijević godinama je u braku sa umetnicom Dunjom Galić, koja se vrlo retko pojavljuje u javnosti. Tačnije, doskoro nismo ni znali kako Dunja izgleda, sve dok na društvenim mrežama nije osvanula fotka sa jednog putovanja.

Naime, Dunja je Miloša pratila na putu u Pariz gde je išao sa ekipom predstave u kojoj igra, a Dunja je tom prilikom pozirala u pozadini na slici.

I mada nje nema često u medijima, Miloš rado govori o tome da je ona njegova najveća podrška.

„Moja karijera je krenula uzlaznom putanjom od kada sam sreo ženu. Ona je moj pokretač. Ne volim da pričam o privatnom životu. Ne volim da delim svoju intimu. Trudim se da sačuvam svoju privatnost, ali u svakom poslu je neophodna podrška supružnika, ne samo nama glumcima. Bez toga je sve teže. Ako imate osobu koja veruje u vas, onda je sve lakše. Imate četvoro očiju, dva srca, dva mozga, dve glave za razmišljanje. Naš posao je takav, da je neophodno razumevanje“, kazao je jednom prilikom Miloš.

(Espreso / Mondo)