SRBI NE ZNAJU DA JE OVAJ ČOVEK OTAC RUŽICE SOKIĆ: Svima je POZNAT vrlo DOBRO

Ružica Sokić bila je srpska filmska, pozorišna i televizijska glumica. Karijeru je počela davne 1957. godine, u filmu Doktor, da bi potom igrala u filmovima Kad budem mrtav i beo, Bokseri idu u raj, Užička republika, Savamala i drugima.

Komedija Tesna koža donela joj je najveću popularnost, a za film Žuta nagrađena je Zlatnom arenom na Filmskom festivalu u Puli. Neke od njenih poznijih velikih uloga su Taska u velikom bioskopskom hitu Zona Zamfirova i kuma Anica u popularnoj seriji Greh njene majke.

Ružica je često prikazivana kao zavodnica. Neke od tih uloga, poput Žute ostale su najupečatljivije.Tu spadaju još i snaja Ruža u Drugoj Žikinoj dinastiji i Veliborka Veca u Srećnim ljudima.

Sokićeva je dobitnica najvećih glumačkih nagrada i priznanja, kao što su: „Žanka Stokić“, „Dobričin prsten", Zlatni ćuran", „Joakim Vujić“, „Pavle Vuisić“, „Zlatna arena", „Sterijina nagrada" i druge.

Njen legat nalazi se u Muzeju Jugoslovenske kinotekee i Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat”.

Još kao devojčica učestvovala je u Dečjoj radio-dramskoj grupi Radio-Beograda, a godine 1958. diplomirala je glumu na Akademiji za pozorišnu umetnost u Beogradu. Kraće vreme bila je članica Savremenog pozorišta, ubrzo prelazi u Atelje 212, gde je brojnim ulogama (prvenstveno savremenog i domaćeg repertoara) otkrila i potvrdila dar „rođene glumice“. Glumila je u oko 40 filmova; već za prvu ulogu („Gorki deo reke“, 1965, J. Živanovića) nagrađena je Srebrnom arenom na festivalu u Puli.

Najveće uspehe ostvarila je glavnim ulogama pevačice u filmu „Kad budem mrtav i beo“ (Ž. Pavlovića, 1967) i prostodušne uličarke u filmu „Žuta“ (V. Tadej, 1973), za koju je u Puli nagrađena Zlatnom arenom.

Zapažena je i na televiziji (igrala je i u istoimenom komadu G. Mihića u Ateljeu 212), te sporednom ulogom majke kojoj sin gine u borbi u „Užičkoj republici“ (Ž. Mitrović, 1974), za koju je takođe nagrađena Zlatnom arenom. Zapažena je i na televiziji (npr. komedije B. Crnčevića i A. Popovića, televizijske serije „Ceo život za godinu dana“, „Rađanje jednog naroda“, „Zanati“, „Samci“ i dr.).

Tokom 2010. objavila je knjigu sećanja „Strast za letenjem“.

Preminula je 19. decembra 2013. godine u Beogradu, posle duge bolesti (Alchajmerova bolest). Sahranjena je 24. decembra 2013. u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.

U Jugoslovenskoj kinoteci je 16. oktobra 2015. otvoren legat Ružice Sokić sa njenim fotografijama, nagradama, plakatima i knjigama.

Na kući u kojoj je živela otkrivena je spomen-ploča 27. marta 2016. godine.

Fondacija „Ružica Sokić“, osnovana 2014. godine, dodeljuje nagradu Ružica Sokić. Zasluge za to imao je njen suprug Miroslav Miki Lukić. Prva dobitnica ove nagrade za sezonu 2014/15 je Nada Šargin. Dobitnica za sezonu 2017/18 je Milica Gojković.

Za svoj filmski i pozorišni rad dobila je brojne nagrade i priznanja:

Dobričin prsten, najveća glumačka nagrada koja se u Srbiji dodeljuje za glumačko delo, (2011)

Nagrada Velika Žanka, koja se dodeljuje glumačkoj ličnosti koja je "obeležila pozorišni život Srbije svojom stvaralačkom vrednošću i bogatstvom glumačkog izraza", (2007)

Nagrada "Pavle Vuisić“, za izuzetan doprinos umetnosti glume na domaćem filmu, na Filmskim susretima u Nišu (2003)

Nušićeva nagrada, za životno delo glumcu komičaru na „Nušićevim danima“ u Smederevu (2002),

Statueta Joakim Vujić, za izuzetan doprinos razvoju pozorišne umetnosti Srbije (1999) i mnoge druge...

Rođena je 1934. u Beogradu kao kćerka trgovca i suvlasnika lista „Pravda“ Petra Sokića (1893—1964) i Vukosave (umrla 2000), ćerke sveštenika iz Banjaluke.

Umrla je 2013. godine.

(Espreso)