PRVA BEOGRADSKA SAČEKUŠA DOGODILA SE NA KONJARNIKU! Policiji je laknulo kada je on "smaknut", BG više nije bio isti

Beograd glavni i najveći grad Srbije i Jugoslavije bio je u periodu od 1945. do 1990. relativno miran grad. U ovom periodu uobičajne kriminalne aktivnosti sačinjavala su - džeparenja, sitne krađe i provale, obijanje stanova i automobila, prebijanja i silovanja.

Takođe, krajem 1960-ih i tokom 1970-ih bili su veoma popularni tzv „pozajmljivači” automobila, odnosno lopovi koji su „privremeno otuđivali” vozilo od vlasnika i koristili ga za vožnju iz zadovoljstva, a ove vožnje su se uglavnom završavale kada se potroši gorivo. Težih krivičnih dela i ubistava iz koristoljublja, gotovo da nije bilo. Broj ubistava bio je veoma nizak - godišnje oko 30 i ona su uglavnom bila rezultat nerešenih porodičnih, rođačkih, prijateljskih, ortačkih ili ljubavnih problema. Ubice su najčešće hvatane, a mnogi su se i same prijavljivali miliciji.

Godine 1985. beogradsku javnost uznemirila su tri ubistva. Dva su bila iz banalnih razloga - zbog neuzvraćene ljubavi, odnosno nerešenih poslovnih odnosa, dok je treće ubistvo najavilo ono što će za nekoliko godina postati sumorna beogradska svakodnevnica. Dana 2. jula u Studentskom gradu na Novom Beogradu, student Tafa Mehmeti, iz Uroševca, zbog neuzvraćene ljubavi ubio je dvadesetdvogodišnju studentkinju Prirodno-matematičkog fakulteta Svetlanu Prokić. Nekoliko dana kasnije - 9. jula Momčilo Vlahović, smenjeni direktor ubio je Dušana Papića, novog direktora Savezne direkcije za robne rezerve. Treće ubistvo, koje je kasnije nazvano „prva beogradska sačekuša”, dogodilo se na Konjarniku, kod istočne kapije Beograda 15. februara 1985. kada je ubijen Ranko Rubežić, poznati beogradski kriminalac.

Većina žestokih momaka se plašilo Ranka jer je bio nepredvidiv i nikoga nije poštovao. Čak su Ljuba i Ćenta izbegavali da dolaze u Beograd gde je Rubežić vladao, pa su radili u inostranstvu. Nakon što je Dač Šulc kako su ga zvali ubijen, mnogim opasnim momcima je laknulo, kao i beogradskoj policiji, ali i običnim ljudima.

Ranka su izrešetali u prvoj sačekuši na ovim prostorima: Dragan Popović Dadilja, Milovan Vujisić Vuja, Boris Petkov Bugarin i Bojan Petrović. Vuja i Dadilja su zapravo bila dva potrčka Rankova, koje je on redovno maltretirao, a Boris mu je nekadašnji prijatelj sa kojim se posvađao, nakon što je Rubežića devojka ostavila zbog Petkova i kasnije se udala za njega. Bojan se tu našao da bi izgradio sebi ime u podzemlju, poznavao je većinu žestokih momaka jer je njegov otac Vlasta zvani Savezni (kao Savezni SUP), bio navodno važan saradnik Službe u inostranstvu.

Bojan se okrenuo protiv svojih dojučerašnjih prijatelja i na sudu govorio protiv Borisa. Nakon odsluženih kazni, Petrović je sa sobom vodio obezbeđenje plašeći se Petkova i po gradu ga ogovarao da hoće da mu otme verenicu. Kada mu je Bugarin nenaoružan pokucao na vrata da se objasne, Bojan ga je iz straha ranio u grudi. Pošto je Petkov preživeo, Petrović je postao još više paranoičan, plašeći se da će mu se osvetiti.

Ipak nije imao razloga, jer mu je Boris oprostio, kao što je oprostio Branu Šaranoviću koji ga je na isti način upucao iz straha jer je mislio da je došao po njegovu glavu. Pošto je Brano bio veliki Rankov prijatelj, a Rubežić je čak ubijen kad je izlazio iz Šaranovićevog stana, Brano je bio ogorčen na ubice. Nakon što ga je Šaranović ranio, Bugarin ga je pitao: "Zašto brate?" Ovaj mu je rekao: "Ti si došao mene da ubiješ!" Tada mu je Petkov rekao: "Brate, nisam ni naoružan." To veče, Boris je zapravo došao u taj lokal da se vidi sa jednom devojkom, ali su drugi huškali Brana govoreći mu da Bugarin dolazi po njega.

Od gorepomenutih ljudi, svi su mrtvi sem Vuje, koji se odavno nigde ne pominje. po nekim pričama, on je danas biznismen koji zbog posla često boravi u Rusiji. Svi ostali sem Petkova, ubijeni su, piše na stranici Legende devedesetih.

Sa raspadom Jugoslavije, početkom 1990-ih većina beogradskih kriminalaca se vratila u zemlju, a velik broj njih je učestvovao i u ratnim dešavanjima. Većina njih je u zemlji, koja se nalazila pod sankcijama i u ekonomskoj krizi, videla dobru šansu u zaradi švercom i kriminalom. Tada je došlo do ozbiljnih kriminalnih sukoba koji su doveli do povećanja broja ubistava koja su tokom 1990-ih narasla na oko 100 godišnje. Većina ubijenih bili su mladi ili ljudi srednjih godina.

(Espreso)