ARKAN OTKRIO KOLIKU JE PLATU IMAO! Radim u SUP-u, imam 12 pištolja... SVE JE REKAO

Postojale su teze vrlo kompetentnih ljudi iz policije da je Arkan bio uključen u tzv."crne operacije" jugoslovenske tajne policije. O tome su dosta pisale evropske novine, među kojima i neki hrvatski mediji. Kada je govorio o aktivnostima tajne policije i saradnje sa ljudima sumnjivih biografija, Dušan Stupar, bivši načelnik beogradskog centra SDB-a od 1984. do 1987. godine, na Televiziji B92 je 2009. godine, izmedu ostalog, rekao: "I Arkan i drugi koji su bili u vezi sa saveznom službom i koji su izvršavali zadatke savezne Udbe bili su iz oficirskih porodica i vrlo patriotski nastrojeni i oni su se i mimo službe borili tamo, u državama gde su bili, protiv emigracije. Je li to bilo u Nemačkoj ili je to bilo u Londonu ili u Americi... Oni su privatno, sami, napadali četnike na njihovim mestima okupljanja i tako dalje, kao patriote... Njih je savezna Udba angažovala za izvršenje određenih zadataka samo u inostranstvu..."

Na pitanje voditelja: "Dobro, a kada kažete određenih zadataka, to znači za ubijanje...?", Dušan Stupar je odgovorio: "Izmedu ostalog i za to." To je bilo prvi put da neko od bivših pripadnika Udbe u Srbiji govori javno o tome kako su se obračunavali s imigrantima. Arkanu su imigranti pripisivali i likvidaciju Miodraga Boškovića u Belgiji, pa i Bore Blagojevića, pa Stanka Nižića, portira iz Švajcarske, nesuđenog atentatora na Tita prilikom njegove posete Francuskoj sedamdesetih.

Arkan je tada imao dvadesetak godina i te ljude nije poznavao. Kada je 22.oktobra 1974. godine švedski Interpol zatražio od uprave da objavi 'crvenu poternicu' za Ražnatovićem, beogradski Interpol obavestio je druge zemlje da je u periodu od 1970-1972. godine "ovo lice u Jugoslaviji više puta osuđivano prvo kao maloletnik, a zatim kao punoletno lice. Presude su izricane zbog krađa, teških krađa i oružanih pljački." Arkana su mnoge zemlje sveta teretile s još osamnaest godina zatvora. To mu je stajalo iznad glave kada se prvi put vratio iz inostranstva u Beograd, početkom 1980-ih. Tada se već po gradu pričalo da je Arkan prijatelj Stane Dolanca, ministra savezne policije.

Priča kaže da je zabrinuti otac Veljko Ražnatović baš te 1972. godine otišao kod Dolanca i zamolio ga da se brine o Željku. Dolanc je dobro odradio svoj posao. Arkan je vremenom postao, bar je tako Dolanc tvrdio, jedan od najboljih operativaca Saveznog SUP-a. Ime Željka Ražnatovića je u više navrata, u stranim i domaćim medijima povezivano za aktivnosti SDB-a i SSUP-a i to iz više razloga. Jedan je njegovo posedovanje službenog dokumenta kao delatnika SSUP-a. A drugi njegove svojevremeno bliske veze s kasnije ministrom federalne policije Dolancom, zatim s Draganom Ćulafičem, načelnikom Uprave za granična pitanja i strance u federalnoj policiji.

O kontaktima i druženju Ražnatovića s Culafićem u SSUP-u Jugoslavije postoji poseban dosje 'Kasino' koji je otvoren po naređenju samog Dolanca. I treće, veze s generalom Jovom Popovićem, tada upravnikom Instituta za bezbednost SSUP-a i Stankom Čolakom, načelnikom Uprave za emigraciju SDB-a Jugoslavije. Za Čolaka, Hrvata iz Mostara, pisalo se i pričalo da je postao kum obitelji Ražnatović. Čolak je u mirovini od 1988. godine. General Jovo Popović, poznatiji kao delegat za bezbednost Fudbalskog saveza Jugoslavije priznao je da je kućni prijatelj s Ražnatovićima, jer je Arkanov otac Veljko bio njegov ratni prijatelj još u Sloveniji, gde je Željko i rođen. I ništa više.

Bivši major KOS-a i ministar savezne policije, Stane Dolanc, pisao je svoje memoare i pretio Srbima da će otkriti istinu o svojim druženjima sa Željkom Ražnatovićem. I o tome koje je sve poslove Arkan odradio u emigraciji za državnu bezbednost. Zagrebački analitičar Božo Vukušić, koji je napisao dve knjige o delovanju jugoslavenske tajne policije u emigraciji, tvrdio je da ima dokaza da je Arkan učestvovao u likvidaciji Stjepana Đurekovića. "U izjavi beogradskom dnevniku Politika 2005. godine Božidar Spasić, nekadašnji inspektor SDB SSUP-a navodi imena petorice ljudi iz beogradskog podzemlja koji su navodno bili neposredni izvršitelji ubistva Stjepana Đurekovića.

Naime, za to ubistvo, koje je Udbi naredio u ime jugoslavenskog vođstva tadašnji ministar unutrašnjih poslova Stane Dolanc, SDB je formirala tri grupe. Prvoj su, tvrdi Spasić, pripadali on sam i njegovi saradnici. Oni su imali zadatak da na propagandno-dezinformacijskoj razini prate pripreme Đurekovićeve likvidacije. Drugoj grupi pripadao je šef SDB-a u Zagrebu, Josip Perković, koji je imao zadatak prikupiti obaveštajne podatke o Đurekovićevim životnim navikama. Treću grupu činili su neposredni egzekutori. Spasić je naveo njihova imena — pored Željka Ražnatovića Arkana, Ranko Rubežić, Đorde Božović Giška, Dragan Joksović Joksa i Dragan Malešević Tapi.

Sva petorica, uključujući i Arkana, u mrtvi su. Koordinator cele operacije bio je Stanko Čolak, tadašnji specijalni savetnik ministra unutrašnjih poslova Stane Dolanca", tvrdio je Božo Vukušić. "Osumnjičene Đurekovićeve ubice nisu predstavljali slučajnu grupu. SDB ih je integrirala na temelju čvrstih kriminalno-organizacijskih poveznica iz beogradskog i zapadnoeuropskog podzemlja." U knjizi "Lasica koja govori" Božidar Spasić govori: "Medu našim saradnicima bilo je raznih ljudi: kriminalaca većeg kalibra, sitnih lopova, nedefiniranih osoba sklonih kriminalu, ukratko — svih onih za koje se obično kaže da pripadaju podzemlju. Ti saradnici su za Službu obavljali vrlo složene operativne akcije, što se iz dosadašnjeg toka priče moglo i videti, a zauzvrat su tražili razne manje ili veće usluge, pre svega da ih zaštitimo od proganjanja beogradske kriminalističke policije.

Pristajao sam na te zahteve tek onda kada bih se uverio da saradnik ne čini nikakva krivična dela u zemlji, već to radi negde napolju." O samom Arkanu Vukušić je napisao:

"Željko Ražnatović Arkan je nakon izlaska iz maloletničkog zatvora u Novom Sadu stupio u tročlanu beogradsko-zagrebačku bandu koju su, osim njega, činili njegov zagrebački prijatelj Vladimir Starčević Kinez i Mario Rolović, neđak ubijenog jugoslavenskog ambasadora Vladimira Rolovića. Njih trojica, u noći izmedu 22. i 23. maja 1969. godine, pljačkaju poslovnicu Generalturista na Zrinjevcu u Zagrebu. Petnaestak dana kasnije Arkan i Rolović bivaju uhvaćeni u Skoplju prilikom pljačke poslovnice Putnika. U istrazi Arkan priznaje detalje pljačke koje je izvršio s Rolovićem, uključujući i onu u Zagrebu, zbog čega je osuđen na tri godine maloletničkog zatvora.

Izašavši iz zatvora Arkan upisuje Pomorsku školu u Kotoru, koju ubrzo napušta i beži u Italiju, gde se upoznao s budućim najvažnijim srpskim pripadnicima evropskog podzemlja — Ljubomirom Magašom Zemuncem, Radom Caldovićem Ćentom, Darkom Ašaninom, Đorđem Božovićem Giškom, Branislavom Matićem Belim, Goranom Vukovićem Majmunom i drugima. Već 1974. godine za Arkanom tragaju razne evropske policije, a švedski Interpol izdao je 1974. za njim poternicu zbog sumnje da je na teritoriju Švedske počinio više provala i oružanih pljački", piše Vukušić i objašnjava: "Prema određenim svedočenjima Arkan je početkom 1973. godine počeo raditi za SDB, kada ga je njegov otac Veljko Ražnatović izvukao iz zatvora uz pomoć svog starog znanca Dolanca. Ivan Ćurak, bivši šef bosanskohercegovačke SDB, tvrdi da je Željka Ražnatovića vrbovao Nino Vučurović, operativac Centra SDB-a Titograd, koji je kasnije postao šef Druge uprave SDB-a RSUP-a Crne Gore. Vučurović je bio u prijateljskim odnosima sa Stankom Čolakom, pa je Arkana predao na vezu Drugoj upravi SSUP-a.

Ražnatović je s vremenom postao blizak sa šefovima Udbe u Beogradu Stankom Čolakom, Božidarom Spasićem i Zdravkom Mustačem." Nakon brojnih pljački i raznih kriminalnih aktivnosti, Arkan se za stalno vratio u Jugoslaviju 1982. godine kada je zakupio kockarnicu na Svetom Stefanu. Pojavio se kao vlasnik kockarnice i oženio se Natalijom Martinović. Na medeni mesec su otišli u Akapulko. Kako bi prehranio porodicu Željko Ražnatović se zaposlio kao zaštitar u diskoteci Amadeus. Šira javnost za njegovo ime i prezime prvi put je saznala tek 1986. godine kada mu je suđeno zbog nanošenja teških telesnih povreda beogradskom ekonomisti Predragu Đajiću kojeg je Arkan na mrtvo ime prebio u jednom liftu. Celi taj slučaj prošao bi potpuno neprimećeno da Arkan pred sudskim većem na pitanje o zanimanju nije odgovorio doslovno ovako: "Zaposlen sam u Saveznom SUP-u, u Delu za spoljnu emigraciju. Primanje mi je 90.000 dinara. Posedujem više pištolja, oko dvanaest.

Te sam pištolje dobijao 13. maja, Dan bezbednosti. Zbog čega sam ih dobijao, to nije bitno", izdiktirao je u zapisnik mrtav hladan Arkan da bi se dan kasnije mediji počeli intenzivno baviti njegovim iskazom. Iako je Arkan svoju priču dokazao zdravstvenom knjižicom, Savezni SUP je demantovao Arkanovu priču. Međutim, niko im nije poverovao. Arkan je nakon što je prebio Đajića dobio devet meseci zatvora. U leto 1986. viđen je na crnogorskom primorju u društvu visokih državnih službenika. Tih dana je Arkan na Budvanskom sajmu zakupio poslovni prostor i jedan manji luna-park s fliperima. S grupom prijatelja, 11. oktobra 1990. godine, u manastiru Pokajnica, kod Velike Plane, osnovao je prvu srpsku paravojnu formaciju, Srpsku dobrovoljačku gardu.

(Espreso.co.rs / Express.hr)