POZNATO JE GDE ĆE BITI SAHRANJEN EPISKOP LAVRENTIJE: Njegova zadužbina posvećena Nikolaju Velimiroviću

Episkop šabački Lavrentije (88), koji se upokojio u Šapcu u nedelju u 17 časova u svom domu u Duhovno sportskom i kulturnom centru u Kasarskim livadama, biće sahranjen sutra u Soko Gradu, kod Ljubovije, kraj crkve Manastira, koji je njegova zadužbina posvećena svetom Nikolaju Velimiroviću, na prostoru gde je podigao, pored ostalog, dom Nikolaju i patrijarhu Pavlu, pišu Novosti.

Pre toga, u Sabornoj crkvi svetih apostola Petra i Pavla u Šapcu, gde je od ponedeljka izloženo njegovo telo, biće služena zaupokojena liturgija, a potom i opelo.

"Reke" ljudi odaju počast uglednom episkopu, uz prisustvo mnogih sveštenika i monaha, a juče im se pridružio i administrator Eparhije šabačke, episkop zvorničko-tuzlanski Fotije, koji će biti na čelu ove eparhije dok Sabor SPC ne izabrere Lavrentijevog "naslednika".

Vladika Lavrentije je bio arhijerej 54 godine, od svoje 32 godine, a monah 65 godina. Gospodu se predstavio, kako se crkveno kaže, četiri dana pred rođendan (Savindan). Rođen je 1935. godine, kao blizanac, sa bratom Savom, u Bogoštici kod Krupnja, kada mu je nadenuto ime Živko.

Po završetku Bogoslovije i Bogoslovskog fakulteta u Beogradu jedno vreme bio je ekonom Bogoslovije, potom sveštenik na Kupresu, a onda profesor Bogoslovije na Krki, gde ga je 1967. godine zatekla vest da ga je Sveti arhijerejski sabor izabrao za episkopa moravičkog, vikara tadašnjeg patrijaha srpskog Germana. Posle dve godine, odlazi sa tog položaja, u rasejanje za episkopa nadležnog za zapadnu Evropu i Australiju i Novi Zeland, što je, danas prostor sedam eparhija SPC. U otadžbinu se vraća pre nešto manje od 33 godine, u vreme još živog komunizma, na čelo eparhije šabačko-valjevske, posle upokojenja svog predhodnika i nekadašnjeg profesora, vladike Jovana Velimirovića, sinovca vladike Nikola, na čijem čelu je bio sve do zadnjeg daha.

Redak je episkop koji je eparhiju podelio na dva dela, na šabačku i valjevsku, smatrajući, kako je govorio, "da dva čoveka mogu uvek više da urade od jednog". Dao je punu podršku velikoj izdavačkoj delatnosti u eparhiji i razvoju istoimenog crkvenog radija „Glasa Crkve“, koji je imao nacionalnu frekvenciju, a ugašen je u tom kapacitetu pre skoro deceniju i po. I izdavaštvo i radio bili su nastavak misionarske uloge, posle liturgija, ali i mesta izuzetno popularnih sadržaja, ne samo za pravoslavne vernike.

Na potpuno nov, savremen način, ova eparhija je obavljala svoju svetu misiju, uz blagoslov vladike koji je za sve to imao i razumevanja, i takva, a često i potrebna „leđa“, jer je bilo i onih kojima je to „zapadalo za oko“.

(Espreso / Novosti)