OVOG PRAVOSLAVNOG SVEŠTENIKA TITO JE OBOŽAVAO, IAKO JE BIO ČETNIK: A imao je i DOBAR RAZLOG ZA TO!

Jedan pravoslavni sveštenik prvo je položio zakletvu kralju i otadžbini, ratovao s Dražom, zatim je prešao kod Tita i postao njegov ministar policije. Ovaj hrabri čovek sahranjen je u Aleji velikana.

Razvojni put Vladimira Vlada Zečevića, pravoslavnog sveštenika, koji je učestvovao u Drugom svetskom ratu i predstavlja pravu misteriju - kako je jedan pop postao Dražin vojnik, zakleo se kralju i otadžbini, a zatim se preobratio i kao učesnik NOB-a seo u fotelju Titovog ministra policije?!

Vladimir Vlada Zečević rođen je u Loznici, 21. marta 1903. godine. Pre izbijanja Drugog svetskog rata bio je pravoslavni sveštenik, koji je završio bogosloviju u Sremskim Karlovcima, a Teološki fakultet u Beogradu. Od 1927. do 1941. godine službovao je kao sveštenik u Krupnju, gde je kao opozicionar aktivno učestvovao u političkom životu.

Kada su Nemci napali Srbiju i bombardovali Beograd, aprila 1941. godine, Zečević se dobrovoljno javlja u Vojsku Kraljevine Jugoslavije i kao što tada pravila nalažu polaže zakletvu kralju i otadžbini!

Po kapitulaciji Jugoslavije, vratio se kući, nakon čega su ga Nemci uhapsili i držali u zatvoru do kraja juna iste godine. Avgusta 1941. godine, zajedno sa četnicima Dragoljuba Draže Mihailovića učestvovao je u podizanju narodnog ustanka i bio je aktivan u oslobađanju Loznice.

Nakon konačnog razlaza četnika i partizana pop Zečević, kako su ga zvali Dražini četnici prelazi u partizane kod Tita i sa sobom vodi još 500 četnika i četničkih vojvoda koji su kokarde zamenili petokrakama na kapi.

Zečević član Komunističke partije Jugoslavije postaje 1942. godine. U ratu je bio zamenik političkog komesara Valjevskog partizanskog odreda, član Vrhovnog štaba NOV i POJ, član Izvršnog odbora AVNOJ-a i poverenik Verskog odseka Prvog zasjedanja AVNOJ, član Nacionalnog komiteta oslobođenja Jugoslavije (NKOJ) i poverenik za unutrašnje poslove.

Nakon oslobođenja Jugoslavije 1945. godine ulazi u Titovu Vladu FNRJ-a u kojoj je obavljao funkciju ministra unutrašnjih poslova - prethodnik Leke Rankovića, a zatim je bio i ministar građevina i saobraćaja u Vladi NR Srbije (1952 — 1953), predsednik Saveznog veća Savezne narodne skupštine (1954 — 1960), predsednik Odbora za organizaciju vlasti i upravu Savezne skupštine. Član Saveznog izvršnog veća bio je od januara 1953. godine.

Takođe je bio i poslanik republičke Ustavotvorne i Savezne narodne skupštine, član Saveznog odbora SSRNJ, Predsedništva Saveznog odbora SUBNOR i drugo. Imao je čin rezervnog pukovnika JNA.

Umro je u Beogradu 26. oktobra 1970. godine. Sahranjen je u Aleji velikana na Novom groblju, a ostaće upamćen da je ratovao sa pravoslavnim krstom na kapi, kao i misterija da li je on ikada raščinjen iz SPC.

Bonus video Šta bi Tito uradio da je danas živ?

(Espreso.co.rs)