GLUMCA KOJI JE "OŽENIO" MILENU DRAVIĆ ZATEKLA FATALNA SUDBINA: Kad mu se to desilo, mnogi su OSTALI U ŠOKU

Glumac Slobodan Perović rođen je 6. maja. 1926. godine u Kragujevcu. Svoju bogatu filmsku karijeru započeo je ulogom Marka u filmu "Njih dvojica" iz 1955. Nešto kasnije, iste godine, pojavljuje se i u filmu "Šolaja".

Još jedna uloga po kojoj će ostati upamćen je uloga partizanskog komesara po imenu Vlado. Svakako zlato njegove karijere jeste najkomecijalniji film u kome se pojavljuje, film "Pop Ćira i pop Spira". U ovom filmu iz 1957. godine tumači lik Petra Petrovića.

U filmu ''Dan četrnaesti'' iz 1960. glumi Pavleta Malbaškog starog 34 godine. Pavle je bivši ljekar osuđen na 8 godina strogog zatvora. Izdržao je 6 i uprava kazneno popravnog doma mu omogućava da godišnji odmor od 14 dana provede van ustanove zbog dobrog vladanja i zalaganja na radu, kao i još trojici osuđenika u čije živote možemo zaviriti u ovom filmu.

Najupečatljivije uloge Slobodan Perović ostavio je u TV dramama. U TV drami ''Žute fešfice'' iz 1973. tumači lik Nikole koji preko oglasa upoznaje Radu koju glumi Mira Banjac.

Te 1973. Perović glumi i u TV drami ''Drveni sanduk Tomasa Vulfa'' nastaloj po scenariju čuvenog pisca Danila Kiša a koju je režirao Branko Ivanda. U drami glume samo Perović i Zoran Radmilović.

Ponovo sami, zaigraće jedan pored drugog i u kratkom filmu ''Halucinacije'' iz 1975. nastalom po tekstu Embrouza Birsa. Tu kratku dramu realizovala je grupa tadašnjih studenata sa Fakulteta dramskih umjetnosti. Bio im je to ispitni film.

Perović i Radmilović zaigraće još i u filmu ''Paviljon VI'' iz 1978. koji zapravo predstavlja ekranizaciju istoimene novele čuvenog ruskog pisca Antona Pavloviča Čehova.

U pozorištu počinje da glumi prvo u Jugoslovenskom dramskom, ali ubrzo prelazi u Beogradsko dramsko, gdje niže svoje prve velike uspjehe. U to vrijeme, u BDP-u igraju se savremene (uglavnom američke) drame u kojima debituje nova klasa darovitih glumaca. Istovremeno, bije se bitka za novo pozorište u kome se forsira realističniji scenski izraz i moderna tematika, čime se u pozorište privlači jedna nova, mlađa generacija gledalaca.

Najveću afirmaciju na daskama koje život znače Cica Perović doživljava igrajući ulogu Džordža u legendarnom komadu Edvarda Olbija Ko se boji Virdžinije Vulf u „Ateljeu 212”. U toj sjajnoj podjeli Mire Trailović, inače prvoj predstavi „Ateljea” koja je obišla svijet, partnerku Martu igra njegova koleginica sa klase Ljiljana Krstić, sa kojom je kasnije često glumio. Svi koji su gledali tu hit predstavu (više od 170 izvođenja) slažu se da su njih dvoje mnogo nadahnutije odigrali stari bračni par od Ričarda Bartona i Elizabet Tejlor koji tumače iste likove u slavnoj filmskoj verziji ovog komada.

Priznanje za ovu vanserijsku kreaciju dobio je i od američkih pozorišnih kritičara, koji su ga proglasili za najboljeg stranog glumca nakon izvođenja Virdžinije u „Linkoln centru” 1968.

Na žalost, vijest o tom ogromnom priznanju stigla je u zemlju tek nekoliko godina kasnije. U to vrijeme buktale su studentske demonstracije a pošto je Cica Perović pružio podršku studentima i govorio na protestima, vlasti su u medijima prećutale taj njegov veliki uspjeh. Iako je mnogima spolja djelovao namćorasto, grubo i bodljikavo, oni koji su ga bolje poznavali tvrdili su da se radi o naročito osjećajnom i velikodušnom, pa čak i stidljivom čovjeku. Svojim nekonvencionalnim ponašanjem podizao je zaštitne bedeme oko sebe, bježeći od nasrtljivih ljudi, slave i estradnog života kome nije težio.

Vodio je neuredan, boemski život, sa svim njegovim propratnim strastima i porocima. Volio je kafanu, volio je brzu vožnju i volio je da se kocka, a pred sam kraj života i da pije. Ni naklonost lijepih žena nije mu bila strana.

U najvećem broju uloga, po kojima je ostao poznat Perovićev osobeni stil, glumio je neobično zbunjene, introvertne i pomalo neurotične osobe.

Ono što je originalno u tim likovima je čudna apsurdnost.

Oni su tihi i povučeni sa specifičnim glasom ozbiljnog čovjeka, a u isto vrijeme i djetinjasto stidljivi i lucidno smotani.

I privatno je Perović imao neke od tih osobina koje su posjedovali njegovi filmski likovi. Njegove kolege kažu da je najviše od svega volio da ćuti.

Perović je bio i veliki avanturista. Često je putovao i proputovao je veliki dio planete ali je čitav život zapravo bježao od sebe.

U jednom intervjuu za NIN, govorio je i o svojimputovanjima: „Najprijatnije u njima je to što polako nestajete u stalnom promicanju, proticanju, u onome što u trenutku spazite. Prilazeći nekom gradu, prolazeći kroz njega na brzinu, najčešće sam imao gotovo popunu predstavu i o njemu i ljudima koji tamo žive. Suprotno tome, kad god sam se negde duže zadržavao gubio sam kriterijume, prilagođavao sam se prilikama i ljudima kojima sam bivao okružen: moja predstava se zamagljivala, počinjao sam na poznati građanski način da ih procenjujem, da ih prihvatam kao dobre ili loše, kao bogate ili siromašne, u saglasnosti sa onim što sam doneo među njih.”

Ono što je zajedničko za sve likove koje je glumio je to da su oni uvijek odavali energiju istinske usamljenosti. Očigledno je i da je u životu veliki glumac bio zapravo vječno usamljen jer takva specifičnost teško se može prilagoditi masi bezličnih.

Cica Perović preminuo je, neposredno pred svoj pedeset i drugi rođendan, 2. maja 1978. u Beogradu.

Danas se o Peroviću rijetko priča, a mlade generacije ne znaju gotovo ništa o njemu. "Činjenica je da je on jedan od najvećih naših glumaca ali je i činjenica da se velikani, kakav je on bio, kod nas lako zaboravljaju i da su zato najveći krivci takozvane institucije koje kao da ne žele da se takve nepravde isprave", ističe Radaković u svome tekstu.

(Espreso/Frontal)