Otvorite četvere oči 2020 # 02 – Novi heroji srpskog filma i serija

I ova, druga tranša ovogodišnjeg dobošarenja i rafalnih pohvala na račun skoropristiglih junaka u svet srpskih filmova i serija ticaće se glumaca, jer, ma koliko često se čini da je kod nas previše glumaca i glumaca, a premalo izdašnih i smislenih šansi da iskažu dar koji nose i koji ih očito pokreće, svaka nova godina nam zapravo daje iskrene povode za hvalospeve za postignuća koja su tek nedavno pristigli i na malom uzorku pokazali da zaista vredi staviti ih u fokus.

Stoga, nakon Filipa Đurića, Ivane Vuković, Ivane Šćepanović i Lazara Đukića, u narečenoj žiži danas su, ako pravde bude bilo i ako kismet baš tako dopusti, još neke buduće cenjene glumačke pojave, koje su pokazale šta umeju i znaju u ovdašnjim novim filmovima i serijama iz godine koju smo pre par sedmica manje-više veselo i ushićeno ispratili.

• Mira Janjetović

Asimetrija, prvi dugometražni igrani film Maše Nešković će, nakon tek zahuktalog festivalskog pohoda, pretposlednjeg dana januara stii će na redovan repertoar bioskopa u Srbiji, a jedan od njegovih ključnih aduta svakako je i ono što je u njemu na glumačkom planu pokazala mlada Mira Janjetović, i dalje studentkinja glume. Mira Janjetović u Asimetriji donosi donekle drugačiju estetitku, a njeno glumačko izvođenje koren ima u taktičnosti, ranjivosti, ogoljenosti glumačke persone i izražene svesti o što potpunijoj sinergiji sa direktnim partnerom (a to je u ovom slučaju vidno iskusniji Mladen Sovilj). Sve to u krajnjem zbiru dovodi do uspeha u prikazivanju prilično eluzivnog i apstraktnog psihičkog stanja junakinje na očiglednoj raskrsnici mnogo toga čak i otvoreno oprečnog, kao i zrelu kreaciju na osnovu kojom Mira Janjetović sa pravom može da očekuje brojne nove glumačke ponude u kojima će pokazati i ostatak svog talenta za ono čime je odlučila da se bavi.

• Kristina Kika Jovanović

Glumica, ali i muzičarka, Kristina Kika Jovanović, nasuprot očekivanog, a na to jasno sugeriše njena detinjasta i eterična lepota, u filmu Reži u režiji Koste Đorđevića (a reč je o još jednom filmu mlađeg autora – u ovom konkretnom slučaju reč je o tek drugom filmu u filmografiji mu) pokazuje fascinatnu eksplozivnost u ulozi neustrašive devojke kratkog fitilja i očigledno prilično preke naravi. A sve to unutar prilično zahtevnog autorskog okvira – podsetimo se, film Reži je ciljano urađen u nekoliko zasebnih mizanscen-kadrova, dakle, bez mogućnosti opsežnijih montažerskih intervencija. Kristina Kika Jovanović u filmu Reži ostavlja snažan utisak nekog kome ne biste voleli da se nađete na putu, s kim, sva je prilka, ne biste tek tako ukrštali koplja, ali koga je definitivno zanimljivo sresti i čiji je osvetnički pohod tako privlačno pratiti.

• Vladimir Gvojić

Već nekoliko godina unazad ikonično lice mladog (i obično izrazito zdravog) srpskog filma, Vladimir Gvojić, ponajpre zapažen u fiilmovima reditelja Luke Bursaća (Tri, Tmina, Afterparti), u debitantskom celovečernjem igranom filmu Milene Grujić, A. S. (25), koji će, nakon premijere na Festivalu autorskog filma u Beogradu i učešća na nedavno okončanom Kustendorfu, ubrzo i u redovnu bioskopsku distribuciju u našoj zemlji, pokazao znatno širi i raznovrsniji glumački dijapazon, srećom zadržavši intrigantnu sirovost svog glumačkog izraza, ovde obogaćenu i promišljenijim nastupom, nošenim i finim valerima i podnijansama. Jednostavno rečeno, Gvojić je mladi glumac koji već sada dobro oseća kameru i, reklo bi se, jednako dobro oseća i razume film, a ovde se pokazao i kadrim za zamašniju glumačku kreaciju i dobrodošlo proširenje područja te svoje istrajne borbe u pravi čas.

• Srđan Petrović

I Srđan Petrović je onim što je na glumačkom planu pokazao u donekle ishitrenom ali nadasve dovoljno zanimljivom i osobenom rediteljskom prvencu Nikole Petrovića, ostvarenju Psi umiru sami (premijerno prikazanom na prošlogodišnjem FEST-u, a potom i na ostalim filmskim feštama u našoj zemlji, pa i u regularnoj bioskopskoj distribuciji) podsetio na tu zdravu i potrebnu struju i zaista nemali doprinos glumaca-naturščika srpskom filmu i srpskoj kinematografiji u celini. Srđan Petrović na svojim plećima hrabro nosi gotovo čitav film, a sa ekrana, između ostalog, pleni i samozatajnim i svesno zauzdanim mačizmom, kakav se retko sreće u tako veštom izvođenju u recentnijim srpskim filmovima. U krajnjem zbiru, Petrović jeste jedan od najkrupnijih aduta pomenutog filma i neko kome svakako treba davati i medijske pažnje i novih prilika da izbrusi svoj evidentan glumački dar u filmskim letima koja nam tek slede.

Bonus video: