Udaljeni glasovi, nepokretni životi (Distant Voices, Still Lives), Terens Dejvis, 1988

Prikazana iz dečije perspektive, poetski stilizovana a ujedno naturalistički detaljna, ova istorijska drama nije tipična u žanru koliko na originalan način govori o prošlosti i zaboravu.

Radnja prati porodicu samog autora, pripadnike katoličke niže klase u periodu ekonomske krize u Liverpulu, po završetku drugog svetskog rata. Figurom elipse (naglašavanjem onoga što nije prikazano) skoro cela epoha prikazana je izdvojenim ritualima akustičnog pevanja, etno-muzičkim scenama amaterskih zapevavanja i nastupa prilikom venčanja, praznika, sahrana i drugih običaja koji karakterišu život prosečne građanske zajednice.

Ova socijalna muzička drama, melanholičnim sentimentom svojih junaka i diskretnim cinizmom njenog autora, opisuje period društvene tranzicije, popularnim šlagerima kao numerama generacijske prolaznosti, kao i portretima ljudi koji su u ratu nudili više povoda za istorijsko pamćenje, od njihove poratne građanske kolotečine. Ipak, film predočava kako će baš taj njihov strah od zaborava, iskazan muzičkim brojevima, postati predmet biografske memorije i kinematografskog pamćenja (reditelj Dejvis inače privatno ne podnosi ni Bitlse, a kamoli ovakve šlagere).

Nostalgična emocija ovih junaka, ne odražava samo njihovu prošlost, već šalje poziv autoru iz budućnosti Terensu Dejvisu, da likove svog detinjstva ako već ne po nečemu drugom, upamti po njihovim omiljenim pesmama. Umesto odgovora, njegov memorijski vremeplov uzvraća retoričkim pitanjem: Da li bi ovi neprosvećeni junaci ikada njemu pevali, pesmu kakvu je ovim filmom on njima posvetio?

Bonus video: