KO JE BIO BOŠKO PINKI? Pomagao je komunistima da pobegnu iz zatvora, stradao je u borbi s Nemcima na Fruškoj gori

Boško Palkovljević Pinki (Manđelos kod Sremske Mitrovice, 14. decembar 1920 — Mala Remeta kod Iriga, 10. jun 1942) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.

Kao učenik Državne srednje tehničke škole u Novom Sadu, 1940. godine je postao član Saveza komunističke omladine Jugoslavije, a decembra iste godine je bio jedan od organizatora štrajka učenika ove škole. Početkom 1941. godine bio je uhapšen i isključen iz škole, pod optužbom za komunističko delovanje.

U toku Aprilskog rata, kao dobrovoljac se priključio vojsci, ali je ubrzo bio zarobljen. Uspeo je da pobegne iz sabirnog logora za zarobljenike i vratio se u rodno mesto gde se uključio u pripreme za organizovanje ustanka. U leto 1941. godine bio je jedan od prvih sremskih partizana, a avgusta 1941. je učestvovao u organizaciji bekstva zatvorenika-komunista iz zatvora u Sremskoj Mitrovici.

Krajem 1941. godine bio je od strane Okružnog komiteta KPJ za Srem poslat kao kurir u istočnu Bosnu, gde je nakon skoro mesec dana putovanja, januara 1942. godine na Romaniji uspeo da pronađe Vrhovni štab i Centralni komitet KPJ. Tada je vrhovnom komandantu Josipu Brozu Titu preneo informacije o Narodnooslobodilačkoj borbi u Vojvodini.

Bio je jedan od prvih diverzanata u Vojvodini. Izvršio je više smelih akcija i diverzija na železničkim prugama u Sremu. Više puta se isticao u borbama sa ustašama i Nemcima i još za života je među sremskim partizanima postao legendarna ličnost. Poginuo je juna 1942. godine u borbama s Nemcima na Fruškoj gori.

Za narodnog heroja je proglašen 25. oktobra 1943. godine.

Književnik Jovan Popović je po njegovim doživljajima 1944. godine napisao knjigu Pinki je video Tita, koja je dugi niz godina bila deo školske lektire za učenike osnovnih škola.

Biografija

Rođen je 14. decembra 1920. godine u selu Manđelosu, kod Sremske Mitrovice. Poticao je iz siromašne porodice; njegov otac Miloš bavio se zemljoradnjom, a majka Mara je bila babica. Pored Boška, oni su imali još dvojicu sinova — Vidosava i Petra. Osnovnu školu je učio u rodnom selu.

Nakon završene osnovne škole, otišao je u Novi Sad, gde je upisao Državnu srednju tehničku školu. Godine 1939, u ovoj školi je otvorena đačka menza, koju je organizovalo đačko udruženje „Tehničar”. Ovo udruženje je bilo pod jakim uticajem organizacije Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ). Pinki se kao buntovan mladić, nezadovoljan stanjem u društvu, 1940. godine priključio SKOJ-u i postao sekretar đačkog udruženja „Tehničar”.

Đački štrajk

Spomenik Pinkiju u Novom Sadu U Srednjoj tehničkoj školi je, pored đačkog udruženja „Tehničar”, delovalo i udruženje „Zbor”, koje je okupljalo prorežimski raspoložene učenike. Ovo udruženje je imalo podršku nastavničkog veća i uspelo je da onemogući rad udruženja „Tehničar” i ugasi đačku menzu. Ovo je izazvalo veliko nezadovoljstvo brojnih učenika. Pinki i njegov drug Ivan Šenka su tada tražili da ih primi direktor škole i da u najkraćem roku poništi zabranu rada đačke menze. Umesto toga, oni su od direktora dobili ukor, a nastavničko veće ih je proglasilo za politički nepodobne učenike i tražilo je da budu najoštrije kažnjeni.

Nakon ovakve odluke rukovodstva škole, Boško je organizovao štrajk učenika, koji je trajao od 10. do 17. decembra 1940. godine. Ovaj štrajk podržali su skoro svi učenici škole i umesto na nastavi, oni su se okupljali u Dunavskom parku i na obali Dunava. Štrajk je imao snažnu podršku novosadske srednjoškolske omladine i nakratko je uzdrmao ceo Novi Sad. Podršku štrajku su pružili Sindikat grafičara, učenici Prve muške gimnazije, učenice Ženske gimnazije i Ženske učiteljske škole. Takođe, štrajk su podržavala i dva profesora Srednje tehničke škole, kao i mnogobrojni roditelji učenika. Štrajkački odbor, na čijem je čelu bio Pinki, zahtevao je da se pregovara sa prosvetnim vlastima i Banskom upravom oko rešenja problema u Srednjoj tehničkoj školi. Nakon dobijenih pismenih garancija da će svi zahtevi učenika biti ispunjeni, štrajk je prekinut 17. decembra 1940. godine.

Pinki se nakon đačkog štrajka našao na udaru rukovodstva škole, ali i policije, pa se čekala prva prilika kako bi se on izbacio iz škole i eventualno uhapsio. Pošto je često učestvovao u radničkim konferencijama i primedbama, prilika za hapšenjem se ukazala ubrzo nakon štrajka tekstilnih radnika, u kojima su učestvovali i članovi njegove skojevske organizacije, februara 1941. godine.Hapšenje je bilo povod da 11. februara bude isključen iz Srednje tehničke škole. Agenti novosadske policije su očekivali da će preko Pinkija uspeti da izvrše provalu u novosadsku skojevsku ili partijsku organizaciju. Bio je brutalno tučen, ali nikoga nije odao. Nakon dva meseca provedena u pritvoru, bio je pušten usled nedostatka dokaza.

Narodnooslobodilački rat Ubrzo nakon Pinkijevog izlaska iz zatvora, u Beogradu je 27. marta 1941. bio izvršen vojni puč, pa je napad Sila Osovine na Kraljevinu Jugoslaviju postao pitanje dana. Pinki je tih dana održavao sastanke organizacija Saveza komunističke omladine Jugoslavije u Novom Sadu, na kojima je članovima objašnjavao potrebu da se zemlja brani od fašizma. Kada je 6. aprila 1941. godine izvršen napad na Jugoslaviju, Boško se sa grupom svojih drugova dobrovoljno prijavio u Jugoslovensku vojsku. Zajedno sa Boškom je bio i njegov drug Đorđe Zličić, sekretar Pokrajinskog komiteta SKOJ-a za Vojvodinu i član CK SKOJ-a.

Jedinica kojoj su se priključili ubrzo je bila zarobljena. Vojnici, među kojima je bio i Boško, bili su potom odvedeni u Rumu, gde su smešteni u sabirni logor za zarobljene pripadnike Jugoslovenske vojske. Boško i Đorđe su iz ovog logora uspeli da pobegnu i Boško je otišao u svoje rodno selo Manđelos. Ubrzo po dolasku kući, Boško je čuo da se na Fruškoj gori, iznad sela Grgurevaca nalazi jedan uništeni avion. Odmah sutradan uputio se tamo i na avionu pronašao mitraljez i municiju, koje je skinuo i poneo kući.

Boško je aktivno radio na sakupljanju naoružanja, kao i na angažovanju i uključivanju omladine u Narodnooslobodilački pokret (NOP). Kada je 22. juna 1941. godine izvršen napad na Sovjetski Savez, u blizini njegovog rodnog mesta, na Fruškoj gori se okupila prva partizanska grupa u Sremu. Bili su to uglavnom članovi Okružnog komiteta KPJ za Srem — Jovan Štokovac, Stanka Veselinov i Rosa Vilić, ali i poznati sremski partizani — Boško Palkovljević Pinki, Marko Peričin Kamenjar i dr. Ova partizanska grupa izvela je i jednu od prvih partizanskih akcija u Sremu, 6. avgusta 1941. godine, kada su u Bešenovačkom Prnjavoru razoružali jednog ustašu i oslobodili dva uhapšena druga i jednu drugaricu. Nakon ove akcije, partizanskoj grupi se pridružio još jedan član OK KPJ za Srem Đorđe Nikšić.

Detalj spomenika „Sloboda” na Iriškom vencu Partizanska grupa na Fruškoj gori uspela je da uspostavi vezu sa političkim zatvorenicima-komunistima koji su se nalazili u zatvoru u Sremskoj Mitrovici. Vezu sa njima je održavala jedna omladinka iz Sremske Mitrovice, preko zatvorskog stražara. Saznavši da zatočeni komunisti kopaju prolaz ispod zatvorskog zida, partizanska grupa je otpočela sa organizacijom njihovog bekstva i prebacivanja na Frušku goru. Nakon završetka kopanja podzemnog kanala, bekstvo robijaša-komunista je izvedeno u noći 21/22. avgusta 1941. godine. Pošto je broj zatvorenika bio velik, čak 32, određeno je da u grupi koja treba da ih prihvati bude samo deset boraca, kako se usled većeg broja ljudi ne bi stvarala gužva i time narušila konspiracija akcije. Među borcima koji su dobili zadatak da prihvate grupu zatvorenika nakon izlaska i prokopanog kanala bili su — Pinki, Jovan Štokovac, Rosa Vilić, Slavka Veselinov, Marko Peričin Kamenjar i dr.

Partizanskom grupom komandovali su Pinki i Kamenjar. Nakon dolaska u blizinu zatvora u Sremskoj Mitrovici, grupa se zadržala u kukuruzu, a Pinki je otišao do dogovorenog mesta, u blizini zatvorskog zida, gde se završavao prokopani tunel. Oko ponoći na dogovorenom mestu se odjednom provalila zemlja i iz nje su počeli da izlaze zatvorenici-komunisti. Boško ih je prihvatao i pomagao im da izađu. Nakon toga oni su polako puzeći došli do kukuruza, gde su ih čekali ostali članovi partizanske grupe. Odmah potom svi su se uputili u smeru Fruške gore, kako bi izbegli neprijateljsku poteru. U zoru 22. avgusta grupa partizana i oslobođenih komunista se našla na Fruškoj gori, gde su im se pridružili Sima Relić i Đorđe Nikšić.

U Fruškogorskom odredu Krajem avgusta partizanskoj grupi na Fruškoj gori se pridružila grupa boraca iz Iriga, koju je predvodio Jovan Beljanski Lala, a početkom septembra je stigao i Jusuf Tulić, sekretar Okružnog komiteta KPJ za Srem, koji je preneo direktivu za formiranje partizanskog odreda. Na Hajdučkom bregu 9. septembra 1941. godine formiran je Fruškogorski partizanski odred, koji je tada brojao oko 60 boraca. Za komandanta Odreda bio je imenovan Sima Relić, za političkog komesara Stanko Paunović Veljko, a za zamenika komandanta Pinki. Ubrzo po formiranju Odreda uspostavljena je veza sa Vrhovnim štabom i Centralnim komitetom KPJ i oni su oslobođene komuniste iz Sremske Mitrovice pozvali da pređu na oslobođenu teritoriju zapadne Srbije. Iz grupe bivših zatvorenika bila su izdvojena četvorica — Stanko Paunović Veljko, Jovan Veselinov, Jovan Trajković i Slobodan Bajić Paja — koji su zadržani u Sremu kao ispomoć tamošnjoj partijskoj organizaciji. Nakon ove direktive, grupa komunista koja se spremala na put, bila je radi bezbednosti prebačena Šuljamnsku Glavicu. Pošto je kurir iz zapadne Srbije kasnio, usled početka Prve neprijateljske ofanzive, Pinki je dobio zadatak da s dvojicom partizana odbegle komuniste odvede do Save, pa su se kod Bogatića prebacili iz Srema u Mačvu, gde su ih prihvatili borci Mačvanskog partizanskog odreda.

Krajem septembra i početkom oktobra 1941. godine ustaške i folksdojčerske snage su pokušale da unište Fruškogorski partizanski odred, ali je Odred uspeo da se izvuče iz obruča i prebaci u blizini Stejanovaca. Tada je došlo do reorganizacije Štaba odreda, pa je na mesto zamenika komandanta Odreda umesto Pinkija bio imenovan Marko Peričin Kamenjar. Pinki je bio upućen u Stejanovce, gde je organizovao prvu partizansku radionicu u Sremu. On je ovde umnogome koristio svoje znanje stečeno u srednjoj tehničkoj školi. Partizanske bombe i mine bile su pravljene od isečenih vodovodnih cevi i bile su punjene eksplozivom, a paljene šibicom. Ovakve mine su bile veoma značajne za vršenje diverzija na železničkoj pruzi između Beograda i Zagreba.

Prva diverzija na pruzi izvedena je početkom novembra 1941. godine, kada je oštećena železnička pruga između Sremske Mitrovice i sela Voganj te sela Vognja i Martinaca. Izveli su je Sima Relić i Đorđe Nikšić i tada je pruga bila oštećena u dužini od 15 m. Iako uspešna, Pinki nije bio zadovoljan ovom akcijom i želeo je da prilikom miniranja pruge izbaci voz iz šina. Sa jednom grupom omladinaca iz sela Martinaca pošao je na prugu kako bi je minirao, a omladincima je dao zadatak da čuvaju stražu. Uplašeni od Pinkijeve priče o eksploziji oni su napustili položaje i razbežali se. Nakon ovoga, Pinki je u novu akciju poveo drugaricu Jovanku Gaboš i dao joj zadatak da čuva stražu, dok on postavlja minu. Kada je naišao voz Pinki je aktivirao minu koja je uništila prugu i kompozicija je izletala iz šina.

Put u Bosnu

Grupa odbeglih robijaša-komunista sa mačvanskim partizanima u Bogatiću, septembra 1941. godine; u gornjem redu (na kamionu) levo od devojke s maramom nalazi se Pinki, koji je oslobođene komuniste pratio od Fruške gore do Bogatića

Početkom decembra 1941. godine u Pećincima je održano savetovanje Okružnog komiteta KPJ za Srem, na kojem je izvršena analiza dotadašnje borbe i stanja u partijskim i skojevskim organizacijama i partizanskim odredima, udarnim grupama i desetinama, te date smernice za poboljšanje stanja u organizacijama i odredima i nastavak borbe. Na savetovanju se osetila potreba što bržeg uspostavljanja veze sa višim partijskim rukovodstvima, a pre svega sa Centralnim komitetom KPJ i Vrhovnim štabom NOPOJ. U cilju uspostavljanja ove veze Stanko Paunović Veljko je napisao pismo Centralnom komitetu i u Mačvu uputio Boška Palkovljevića Pinkija, Đorđa Nikšića i Vasu Vračarića s ciljem da preko mačvanskih partizana uspostave vezu sa Vrhovnim štabom i CK KPJ. Pošto se u međuvremenu, usled Prve neprijateljske ofanzive i pada Užičke republike, glavnina partizanskih snaga povukla u Sandžak, oni ovaj zadatak nisu obavili i ubrzo su se vratili na Frušku goru.

Krajem decembra, doneta je odluka da se veza sa Vrhovnim štabom i CK KPJ pokuša preko Bosne. Za ovaj zadatak bili su određeni Boško Palkovljević Pinki i Milan Blagojević Žicar.[a] Nakon prelaska Save, našli su se u Semberiji, gde su se povezali sa partizanima. Tu su dobili informaciju da se Vrhovni štab nalazi na Romaniji, pa su se preko istočne Bosne uputili u tom smeru. Probijali su se kroz neprijateljsku teritoriju i bili čak zarobljavani od strane četnika, ali su uspeli da dođu do Romanije i da u selu Donji Čevljanovići, kod Ilijaša 8. januara 1942. godine pronađu Vrhovni štab.

Pinki se tada susreo sa vrhovnim komandantom NOP odreda Jugoslavije Josipom Brozom Titom i predao mu pismo OK KPJ za Srem. Pre samog susreta, Tito je od odbeglih zatvorenika-komunista iz sremskomitrovačkog zatvora, koji su se nalazili pri Vrhovnom štabu, saznao Palkovljevićev nadimak pa mu se prilikom susreta obratio sa — „Druže Pinki”. Ovo je na Pinkija ostavilo snažan utisak i veliko oduševljenje. Iz pisma OK KPJ, ali i Pinkijevog pričanja Tito se tada informisao o stanju i obimu borbi u Sremu. Tokom kratkog boravka na Romaniji, Pinki je upoznao borce Prve proleterske udarne brigade, koji su na njega takođe ostavili snažan utisak, posebno njihovo naoružanje, jer su baš tih dana zarobili veću količinu naoružanja i nekoliko mitraljeza. Prilikom povratka u Srem, Pinki je iz Vrhovnog štaba poneo pismo za OK KPJ za Srem u kome su bile direktive za dalji razvoj oslobodilačke borbe u Sremu i Vojvodini. Polovinom januara 1942. godine Pinki i Žicar su stigli u Srem. Zahvaljujući Pinkiju i njegovoj odlučnosti, ali i hrabrosti, veza između Srema i Vrhovnog štaba je bila uspostavljena što je umnogome doprinelo bržem razvoju oslobodilačke borbe.

O svojim dogodovštinama tokom puta, susretu sa Titom i borcima Prve proleterske brigade, Pinki je često pričao borcima i narodu, nakon povratka u Srem. Posebno je govorio o susretu s Titom i onome što je čuo od njega. O tome je govorio na mnogim sastancima i konferencijama koje su držane narodu. To je Pinkiju donelo dodatnu dozu popularnosti. Govorilo se da je on prvi sremski partizan koji je video vrhovnog komandanta partizana.

Diverzantske akcije Nakon povratka u Srem, usled jake zime i nemogućnosti za vršenje vojnih akcija, Pinki je jedno vreme delovao kao politički radnik na terenu Sremskomitrovačkog sreza. Radio je na organizovanju mesnih Narodnooslobodilačkih odbora i omladinskih organizacija po selima. Ovo je dodatno doprinelo njegovoj popularnosti u narodu, koji je njegove podvige često preuveličavao.

Iako je bio dobar politički radnik, koga je narod prihvatao, i hrabar borac, koji se isticao u oružanim akcijama, Pinki je najviše voleo da se bavi diverzantskim radom i da vrši diverzije i sabotaže. Prilikom puta u Bosnu, Pinki je na Bosutu, između Morovića i Višnjićeva video železnički most i odlučio je da ga sruši. Drugovi iz Odreda su ga odgovarali od ove akcije uveravajući ga da je teško uništiti most i da je on dobro čuvan objekat. Ipak, to Pinkija nije omelo od njegovog cilja. Zajedno sa dvojicom drugova — Petrom Bibićem i Petrom Jurkovićem, 13. februara 1942. godine preobučeni u uniforme Hrvatskog domobranstva došli su do mosta na Bosutu, koji je povezivao železničku prugu između Sremske Mitrovice i Sremske Rače. Kada su prišli mostu, Pinki se obratio stražaru i zamolio ga da mu da vatre da zapali cigaretu. Pošto je pred sobom video trojicu domobrana, koji su prema njihovoj priči krenuli u smeru Bijeljine, stražar ih je pozvao da uđu u baraku i da se ugreju. Kada je ušao, Pinki je ubio stražara, a odmah i drugog koji je bio unutra. Nakon toga je zajedno sa drugovima minirao most i potom pošao u smeru Morovića. Nakon desetak minuta čuli su eksploziju i znali su da je akcija dobro izvedena.

U proleće 1942. godine okupator je ponovo pokrenuo akcije s ciljem uništenja partizana na Fruškoj gori; najpre krajem marta, a potom ponovo polovinom aprila. Kako god, oba puta su Fruškogorski i Podunavski odred uspeli da se izvuku iz obruča i izbegnu uništenje. Nakon ovih ofanziva, početkom juna 1942. godine, Pinki je sa četvoricom drugova nastavio sa izvođenjem diverzantskih akcija. U toku noći 8/9. juna, porušili su jedan most na putu Ruma — Veliki Radinci; nakon ove akcije su krenuli na Frušku goru. Prilikom prolaska kroz selo Mala Remeta, odlučili su da tu prenoće. U zoru 10. juna 1942. godine, u selo je počela da ulazi nemačka vojska — narod je počeo da beži u šumu, prema Fruškoj gori. Kako bi zaustavio Nemce i narodu omogućio da pobegne u šumu, Pinki je sa svojim borcima organizovao odbranu. Kada se narod povukao u smeru šume, Pinki i njegova grupa su počeli da se povlače iz sela. Pinki i trojica drugova su se uspela bezbedno povući, ali je borac Sima Stojšić bio teško ranjen. Kako bi zaštito ranjenog druga Pinki je otvorio vatru na neprijatelja i bio smrtno pogođen.[b] Pinkijeva pogibija brzo je odjeknula Sremom i svi partizani i njihovi simaptizeri su žalili za njim i nekoliko dana se nisu čule partizanske pesme.

Narodni heroj

Spomenik Pinkiju ispred osnovne škole u Staroj Pazovi Odlukom Vrhovnog štaba NOV i POJ, a na predlog Glavnog štaba NOV i PO Vojvodine, Boško Palkovljević Pinki je 25. oktobra 1943. godine, zajedno sa drugim istaknutim borcima iz Vojvodine — Sonjom Marinković, Radivojem Ćirpanovim, Stankom Paunovićem Veljkom i Jankom Čmeliku — proglašen za narodog heroja. U „Biltenu Vrhovnog štaba” broj 33. kao povod za njihovo odlikovanje naglašeno je „da su se odlikovali izvanrednom požrtvovanošću i da su bili primer držanja jednog narodnog junaka i dali svoje živote za slobodu svoga naroda”.

Pinki je sahranjen na mestu pogibije: u blizini mesta zvanog Široke ledine, na polovini puta između Bešenovačkog Prnjavora i raskrsnice kod Crvenog čota u smeru sela Mali Radinci. Posle Drugog svetskog rata podignut mu je spomenik s natpisom — Braneći svoj narod ovde je 10. juna 1942. godine poginuo Boško Palkovljević Pinki narodni heroj.[25][26] Prvih godina nakon rata, Pinikijev grob bio je stalno posut cvećem i često su ga obilazile omladinske delegacije. Tih godina nastojalo se da on postane jedan od novih simbola Fruške gore poput groba pesnika Branka Radičevića na Stražilovu.[27] Godine 1959, kada je uređivano Spomen-groblje u Sremskoj Mitrovici, Pinkijevi posmrtni ostaci su preneti sa Fruške gore i sahranjeni su u zajedničkoj grobnici sa drugim istaknutim narodnim herojima Srema — Jankom Čmelikom, Slobodanom Bajićem Pajom i Stankom Paunovićem Veljkom.

U posleratnom periodu i kasnije tokom postojanja Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, Pinki je svrstavan u red najznačajnijih narodnih heroja iz Narodnooslobdoilačkog rata. Često je bio nazivan prvim partizanom Srema i Vojvodine. Godine 1944, književnik Jovan Popović mu je u knjizi Istinite legende posvetio pripovetku pod nazivom Pinki je video Tita. Ona je kasnije bila štampana kao samostalna knjiga i bila je deo obavezne lektire za učenike osnovnih škola. Zbog velike popularnosti njegovo ime dobijale su ulice, osnovne i srednje škole, pionirski i izviđački odredi, omladinske radne brigade, kasarne, sportske dvorane, preduzeća i dr., naročito na području Vojvodine. Ime Boška Palkovljevića danas nose čak četiri osnovne škole — u Sremskoj Mitrovici, od 1956. godine, ova škola ima izdvojena odeljenja u selima Grgurevci i Šuljam;[29] u Batajnici, od 1961. godine;[30] u Bačkoj Palanci, od 1971. godine[31] i u Staroj Pazovi.[32] Nadimak Boška Palkovljevića nosila je od 1961. do 1973. godine i osnovna škola u selu Divošu, koja je bila matična škola i za selo Stara Bingula, ali je ona 1973. godine postala istureno odeljenje Osnovne škole „Vladimir Nazor” (danas OŠ „Sveti Sava”) iz Sremske Mitrovice.[33] Takođe, po Pinkiju je od 1956. do 1993. godine bila nazvana i Osnovna škola „Heroj Pinki” u Futogu (kasnije je preimenovana u Osnovna škola „Desanka Maksimović”).[34] Pored osnovnih škola, njegovo ime je od 1963. do 1977. godine nosila Srednja mašinska škola u Novom Sadu — čiji je nekada bio učenik, a od 1983. godine nosi i Saobraćajna škola „Pinki” u Novom Sadu — koja je nastala izdvajanjem iz tadašnjeg Mašinskog školskog centra „Tito”.

Takođe, Pinki je eponim i za Kulturno-sportski centar „Pinki” u Zemunu, osnovan 1973. godine kao Dom sportova omladine i pionira; Poslovno-sportski centar „Pinki” u Sremskoj Mitrovici; kao i kasarna Vojske Srbije „Boško Palkovljević Pinki” u Sremskoj Mitrovici. Preko 30 ulica u Srbiji, uglavnom u Vojvodini, nosi Pinkijevo ime i to najčešće u obliku Pinkijeva ili Heroja Pinkija. Neka od mesta sa ulicom koja nosi njegovo ime su Arilje, Bačka Palanka, Bačka Topola, Vrbas, Vršac, Zemun, Zrenjanin, Inđija, Novi Sad, Prokuplje, Ruma, Senta, Sombor, Crvenka i Šid.

U selu Manđelosu podignut je spomenik na kojem su postavljene bronzane plakete sa likovima dvojice narodnih heroja rođenih u ovom mestu — Boška Palkovljevića Pinkija i Save Sogića. Takođe, Pinkijevo ime je upisano na spomen-ploči sa imenima 26 palih boraca i 180 žrtava fašističkog terora, koja je postavljena na zgradi Mesne zajednice u Manđelosu. Na njegovoj rodnoj kući je bila postavljena spomen-ploča, ali je kuća kasnije srušena pa je ploča uklonjena. Spomen-biste su mu podignute u Novom Sadu, u Staroj Pazovi, Zemunu i Manđelosu, na mestu gde se nalazila njegova rodna kuća. Takođe, 1949. godine na staroj zgradi Državne srednje tehničke škole postavljena je spomen-ploča sa natpisom — U ovoj zgradi je pod rukovdstvom Komunističke partije Jugoslavije, decembra meseca 1940. godine, narodni heroj Boško Palkovljević Pinki sa drugovima organizovao sedmodnevni štrajk učenika tehničke škole.

Bonus video:

(Espreso.co.rs)