"Majku i oca zajedno": Voditelj je pitao Alena Delona šta bi voleo da mu Bog kaže nakon smrti, a odgovor...

Alen Delon, koji spada u najveće filmske zvezde na svetu, preminuo je u 89. godini. Tokom 1960-ih glumio je u nezaboravnim filmovima. Naslovne strane su punile njegove veze - i politički stavovi.

Ako bi istorija kinematografije morala da se sažme na nekoliko trenutaka, šta bi ostalo? Čaplinova skitnica, kul-pogled Džemsa Dina, podignuta suknja Marilin Monro, Hitčkokova scena pod tušem i još nekoliko sekvenci. Među tim najvećim scenama filmske istorije zasigurno bi bio i nastup Alena Delona u filmu „Samuraj“ iz 1967. godine, piše DW.

Nepomično lice bez mimike, hladan i ukočen pogled, uredan izgled, zatvoreno-arogantno ponašanje – Alen Delon, kao plaćeni ubica Džef Kostelo, nikad neće izaći iz sećanja publike. Remek-delo režije Žan-Pjera Melvila, „Samuraj“, umnogome je pojačalo ionako jaku harizmu ovog Francuza.

Ipak, glumac je itekako imao emocije, a u ovom intervjuu je otkrio svoju omiljenu rasu pasa, omiljenu reč, omiljenu psovku, ali šta bi voleo da mu Bog kaže nakon smrti.

- "Pošto je to tvoje najveće žaljenje, dođi, pokazaću ti majku i oca kako stoje zajedno, jedan do drugog", rekao bi mu Bog.

Alen Delon: Nadljudski lep i elegantan

Delon, rođen 8. novembra 1935. godine u blizini Pariza, bio je 1967. već dobro poznat glumac u evropskoj kinematografiji. Međutim, nije postao poznat glumeći kod tada revolucionarnih redatelja „Nuvel vag“ pokreta, Fransoa Trifoa ili Žan-Lika Godara. Mladim buntovnicima poput Trifoa i Godara, koji su početkom 60-ih godina sa strašću menjali evropsku kinematografiju, Delon je možda delovao previše nedostižno, čak i nadljudski lepo.

Delon je nesumnjivo bio jedan od najzgodnijih glumaca svoje generacije. Veliki italijanski režiser Lukino Viskonti angažovao ga je rano u dva filma koja su ispisala istoriju kinematografije: „Roko i njegova braća“ (1960) i tri godine kasnije u epu „Gepard“. Viskontijev sunarodnik Mikelanđelo Antonioni takođe je omogućio Delonu da zasija uz Moniku Viti u filmu „Noć“ iz 1962. godine, igrajući pomalo sanjivog brokera.

Najerotičniji ubica u historiji filma

Zatim je to bio Žan-Pjer Melvil koji je Delona učinio onim što je i danas u očima mnogih filmskih obožavatelja: najharizmatičniji i najerotičniji ubica u historiji filma. Nakon njegovog nastupa u filmu „Samuraj“, Delon je nastavio da sarađuje s Melvilom u filmovima „Crveni krug“ (1970) i „Šef“ (1972). Sve što je usledilo nakon toga bilo je samo dodatak.

Naravno, mnogi glumci bi bili zahvalni za filmografiju kakvu je Delon imao u 70-im i 80-im godinama, ali u poređenju s onim što je glumio u 60-im godinama, kasniji rad deluje pomalo umorno i iscrpljeno. Zlatnu deceniju Alena Delona obeležili su i filmovi: „Bazen“ (1969) uz Romi Šnajder, s legendarnim scenama u kojima se oboje goli izležavaju kraj bazena, impresivna politička drama „Bitka za Alžir“ (1965) i adaptacija knjige Patricij Hajsmita „U sunčevom zenitu“ (1960).

Gangster i policajac na velikim ekranima

Kasnije se Delon fokusirao na rutinske uloge u više ili manje uspešnim gangsterskim filmovima, kao što su „Ubice ne predstavljaju sebe“ ili „Panter“. U tim godinama Delon je – uz Žan-Pola Belmonda i – bio nesumnjivo najveća zvezda francuske kinematografije.

Nekoliko angažmana s velikim umetnicima režije imao je i nakon zlatnih 60-ih godina: 1976. godine igrao je u filmu Žozefa Lozija „Gospodin Klajn“ u ulozi alzaškog trgovca umetninama Roberta Klajna u Parizu pod nemačkom okupacijom. 1984. godine nemački režiser Folker Šlendorf angažovao ga je za adaptaciju dela Marsela Prusta „Jedna Svanova ljubav“.

Godine 1990. ponovno se istakao u kompleksnom umetničkom filmu režisera Žan-Lika Godara, osnivača pokreta „Nuvelle Vag“, što je bio i naziv tog filma. Kao da je još jednom hteo da demonstrira da može da radi umetničke filmove, a ne samo komercijalne.

Glasine o njegovim vezama s podzemljem

Ubistvo njegovog jugoslovenskog telohranitelja, za kojeg se pričalo da je imao aferu s njegovom tadašnjem suprugom Natali 1968. godine, šokiralo je francusku javnost. Optužbe protiv Delona u vezi s ovim događajem odbačene su tek godinama kasnije. Međutim, od tada su glumca pratile najrazličitije glasine – da ima bliske veze s podzemljem i mafijom.

Taj imidž nedodirljivog usamljenika sa sumnjivim prijateljima Delon je kasnije učvrstio svojom javno demonstriranom prijateljskom vezom s desničarskim političarem Žan-Mari Lepenom. Bliskost s „Nacionalnim frontom“ nije za Delona značila ništa sramotno. Stajao je iza nje i ona nije naškodila njegovoj karijeri.

Ipak, nikada nije ni zaboravljena. Kada je direktor Kanskog festivala Tjeri Fremo na početku festivala 2019. godine – kada je Delon trebalo da dobije počasnu Zlatnu palmu – upitan zašto se takva nagrada dodeljuje čovjeku koji je priznao da je nekada tukao svoju ženu, Fremo je odbrusio: „Ne dodeljujemo mu Nobelovu nagradu za mir.“

Poslednjih godina Alen Delon se retko pojavljivao pred kamerama. 2008.godine imao je jedan od retkih nastupa u komediji, kada je publiku zasmejavao kao Julije Cezar u filmskoj adaptaciji stripa „Asteriks na Olimpijadi“.

U 89. godini, Alen Delon je preminuo u svojoj kući u Dušiju južno od Pariza. Kod svojih obožavatelja ostatće upamćen prvenstveno po ulogama iz 60-ih godina. Tada se činilo kao da je sišao direktno s Olimpa filma: nalik anđelu, ali s pištoljem u ruci.

Bonus video:

(Espreso/J.R.)