OTKRIVENA TUŽNA ISTINA O POREKLU ZINAIDE DEDAKIN: Ono što je isplivalo, NAJEŽIĆE SVE DO KOSKE

Zinaida Dedakin je srpska filmska i pozorišna glumica.

Rođena je 29. februara 1960. godine u Beogradu. Publika ju je zavolela kroz uloge u kultnim serijama „Porodično blago“, „Bela lađa“, „Vojna akademija“, „Urgentni centar“, a imala je i značajne pozorišne uloge. Živi i radi u Beogradu. Krase je vedrina i široki osmeh sa kojim ide kroz život i sa kojim se izborila za svoje mesto u glumačkom svetu. Iako nije školovana glumica, svojim talentom je razbijala sve predrasude.

U početku, na daskama koje život znače za nju nije bilo mesta pa je otišla u Narodno pozorište u Zenicu. Kasnije se vratila u Beograd, ostvarila kao majka, a potom i kao pozorišna, a zatim televizijska glumica. Detinjstvo i odrastanje Zinaida Dedakin je rođena 29. februara 1960. godine u Beogradu. Odrasla je u naselju Marinkova Bara sa svojom porodicom. Ima sestru koja je od nje starija tri godine.

Kada se ona rodila, njen otac je očekivao da dobije sina. Saznavši da je devojčice, napio se u kafani i otišao pijan u bioskop da gleda film. U tom filmu glumila je ruska glumica Zinaida K .

Tada je on doneo odluku da se njegova kćerka zove Zinaida. Tako joj je otac od rođena, na neki način, opredelio životni put jer će mnogo godina kasnije i njegova kćerka krenuti stopama ruske glumice. Kasnije je imala čak i priliku da sarađuje sa glumicom po kojoj je dobila ime. Zbog neobičnog imena, Zinaidu su deca još u školi zadirkivala.

Zvali su je Zina, a tako je ostalo i do danas. U beogradskom naselju Marinkova Bara sa porodicom je živela u blizini popularne kafane „Jahorina“. U tom kraju, bilo je i više romskih porodica. Sa svima se lepo družila i odrastala na periferiji Beograda. Uživala je u raznolikosti svog naselja. Pisala je pesme još kao dete. Uglavnom su to bile tužne pesme, ali je bila srećno dete. U dvorištu svoje kuće imala je orah i dunju, pa je miris oraha i dunja dan danas podsećaju na detinjstvo. Kao mlađa sestra, bila je oduševljena svojom starijom sestrom. Sa mamom su provodile dosta vremena, a sa tatom malo manje. Iz tog razloga je možda više bila vezana za svog tatu i ponašala se kao „tatin dečak“. Sa tatom je radila neke automehaničarske radove, a suknjicu je prvi put obukla u osmom razredu osnovne škole. Kasnije joj je tata rekao da je vreme da se i ponaša kao devojčica, pa se odvojila od „muških poslova“. Još kao dete prepoznala je svoj talenat ka glumi.

Njeni roditelji nisu bili oduševljeni time, ali je nisu ograničavali. Smatrali su da njihova kćerka, kao i druga deca, treba da završi školu i ima radno vreme od 7 do 15 časova. Završila je osnovnu školu, a potom i ekonomiju. Zaposlila se sa devetnaest godina, radila od 7 do 15 časova kako su i želeli njeni roditelji i osamostalila se. Našla je vremena i za pozorište i svoje prve uloge.

(Espreso)